torum eius dulcissimæque consuetudinis, cuius fructum 2O. ferme annos percepi, quoad vixero, recordabor: et Deum toto pectore precabor, vt in his ærumnis et doloribus nos consoletur, erigat ac sustentet, et ex præsentibus confusionibus ac periculis ecclesiæ et reipublicae Christianæ imminentibus liberet, ac nobis εῦθανασλίαν ἐν εὐφημία seu felicem et faustam ex hac vita migrationem, cum inuocatione et celebratione sui sanctissimi nominis, ad cælestem Paradisum et veram ac dulcem patriam nostram clementer largiatur.“
Dødsbudskabet blev fra den sørgende enkemand og hans børn meddelt slægt og venner, og fra dem er der da igjen indløbet svarskrivelser. Af disse er, saavidt vides, kun en bevaret, nemlig svogeren Rasmus Hjorts latinske trøstebrev, der er trykt i den foran nævnte bog. Det er svar paa den meddelelse om dødsbudskabet, som han bl. a. havde faaet fra biskopens søn, Kristofer Jenssøn, og lyder saaledes:
CLARISSIMO VIRO, DOCTRINA PIETAte et virtutibus ornatissimo, magistro IOANNI NICOLAI, diœcesium Asloënsis et Hammarensis superintendenti vigilantissimo, amico meo ac affini omni semper obseruantia colendo. Salutem æternam in filio Dei Domino nostro Iesu Christo.
Quantum in mærorem, Reuerende Domine Superintendens, amice ac affinis amantissime, nuncium id nimis triste de obitu dilectissimæ coniugis præstantiæ tuæ, sororis nostræ carissimæ, nos coniecerit, dici vix potest. Literas filioli tui Christophori, querelarum ac lamentorum plenissimas (nam eas primùm in manus sumpsi) legere sine lachrymis non potui. Quis n. hîc a fletu temperaret, nisi ἄστοργος aliquis, ἀπαθής et qui omnes affectus humanos prorsus exuit. Non itaque mirum mihi videtur quòd maritum charissimum in luctu acerbissimo nunc versari audiam. Est ita natura comparatum, vt amissionem amicorum, eorum maxime quibus cum familiarissimè et coniunctissimè viximus, feramus quàm grauissimè. Nam si columbis rationis expertibus eam natura affectionem inseuit, vt comparem quouis amissum casu, querulo requirat gemitu: quid de hominibus censendum est ijs præsertim, quorum pectoribus naturæ author Deus στοργὰς flagrantiores multò ingenerarat, ij certé à natura generosa nihil alienum videntur admittere, quòd in comparis sui decessu, grauiter afficiantur. Dolorem igitur talem ac luctum quoniam οργὴ ardentior exprimit, non modò sapientes Ethnici saniores conoedunt, sed probant etiam sacræ literæ, vt exempla passim occurrentia, itemque sententiæ multæ insignes testantur. Vnde et S. Paulus luctum admittit in amicorum decessu, sed vult tamen moderatum esse nec nimium, qualis est gentium, quæ spem non habent. Nihil igitur magis hic humanissime affinis optarim, quam vt præstantia tua crucem hanc æquius et moderatius ferat, ac omnes tristes cogitationes animo penitus euellat. Quod eni[m] vxor charissima hoc tempore hoc modo ad coeleste sanctissimorum angelorum et animarum contubernium eucoata sit, oracula diuina certissimos non reddunt, id ita Deo sciente et volente factum esse, qui pro æterna sapientia numerum mensium nostrorum in conspectu habet, ac numerum dierum ac tempus
