Ein kvelden kom mora inn og fortalde, at
det var ikkje å få møkra ut or fjøset. Dungen
låg midt opp-i veggen. Han Kristian vilde vite,
om ikkje møkra vart kjørt ut i vår.
— Da e vesst dessverre mang år sia skjule va tømt, svara ho Marta Moa utmødd. Det slo han Kristian sterkare enn nokosinne før, at ho heldt på å bli trøytt og utsliten. Auga stirde så tunge og utsløkkte ut i romet; ho hadde visst ikkje noko imot å legge seg til kvile. — — —
Det vart så vondt å vere inne. Han saup etter veret. Visste ikkje kva som tok han sterkast — sinnet eller sorga. Han kunde ha hug til å gå ut i kammerset og skamslå brørne. Og han kjende slik tærande trong til å gå bort og stryke mor si på kinnet. Fortelle henne at han heldt av henne, og så lenge han var heime skulde det bli hjelp å få — både i fjøset og elles.
Men han gjorde ingen ting av dette. Korleis vilde ikkje brørne ta det opp, om han, den yngste, skitungen, kom og skjellte dei ut og vilde lære dei folkeskikk? Det var å gjere det reint umulegt. — — Og han fekk det aldri til å seie eit ord til mora. Det var så rart, dei var uvant med slikt på Moa.
Så fauk han ut, heit og sorgfull. Gjekk bort og gav seg til å lempe på møk ein stiv time. Rusla så oppetter bakken, og slo seg ned oppe på Storhamaren.
Det var lenge sidan han hadde sete her. Visst omlag 3 år. Han hadde lite havt høve og tid
