Jesu Svein taper inkje ved det at hen gjer seg fri av Verdi.
Alt er der kvervande og skiftande. Mòl og Mott ét upp, og Tjuvar bryt inn og stèl; der bør han daa ikkje hava Skattane sine. For der dei er vil Hugen hans vera; og han kann ikkje tena baade Gud og Mammon.
Ikkje-rik paa Jordi skal Jesu Svein vera, og endaa sutlaus; han hev ein Fader som veit kva han treng. Og med det han treng skal han vera nøgd, som Fuglen, som Blomen. Det vert gjevi ’n attaat, alt det han tarv, naar han fysst søkjer Guds Rike og Rettferd.
Rikdom og Hug til Rikdom bind hardt til denne Heimen; Mammonstrælen er hugbundin jamvel naar det gjeng ’n godt; og rik i Gud vert han vandskeleg. Hugen hans er trylt og Viljen forvend; det Bòde som er Innhalde av Lovi gløymer han burt; han heng fast i sitt Jordstræv og læt Lasarus forkomast millom Hundane. Ja han brukar Brørane sine til Trælar og stèl seg rik av deira Slit; stèl fraa deim og drep deim i Staden for aa elske deim. Raadlaust er det for ein rik aa koma inn i Gudsrike utan serskild Hjelp ovanfraa; ikkje for ingin Ting priser Jesus dei fatige sælte.
Med Fatigdom meiner han smaae Kaar; den Armodi som vaar Tid él fram so mykje av, og som ikkje er anna enn Rangsida av
