immun nAannnAAnn os vÆmNonnm-:. 361
ταῦτα ἔλαχε τότε μουλτεῦσαι τὸν Αελιάνον εἰς Βουλγαρίαν· καὶ συνεταξίδευσε καὶ ὁ Ἀράλτης μετὰ τοῦ βασιλέως ἔχων τὸν λαὸν αὐτοῦ· καὶ ἐνδέιξατο ἔργα εἰς τοὺς πολεμίους ἄξια τῆς εὐγενίας καὶ τῆς γενναιότητος αὐτοῦ. Ὑποτάξας δὲ τὴν Βουλγαρίαν ὁ βασιλεὺς ὑπέστρεψεν. Ἤμην δὲ κἀγώ τότε ἀγωνιζόμενος ὑπὲρ τοῦ βασιλέως κατὰ τὸ δυνατόν. Ἐλθόντων δὲ ἡμῶν ἐν Μεσινουπολει [Μοσυ-], ἀμειβόμενος αὐτῷ ὁ βασιλεὺς ὑπὲρ ὧν ἀγωνίσατο, ἐτίμησεν αὐτὸν σπαθαρακανδιδάτην. Μετὰ δέ τὴν τελευτὴν τοῦ κῦρ Μιχαὴλ καὶ τοῦ ἀνεψιοῦ αὐτοῦ τοῦ ἀπὸ βασιλέως [Καλαφάτου?], ἠθέλησεν ἐπι τοῦ Μονομάχου αἰτησάμενος ὑποχωσῆσαι εἰς τὴν χώραν αὐτοῦ, καὸ οὐ συνεχωρήθη, ἀλλὰ γέγονεν αὐτῷ στενὴ ἡ ἔξοδος· ὅμως λαθὼν ὑπεχώρησεν καὶ ἐβασίλευσσεν εἰς τὴν χώραν αὐτοῦ ἀντὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Ίουλάβον καὶ οὐκ ἐγόγγυσεν ὑπὲρ ὧν ἐτιμήθη μαγγλαβίτης ἢ σπαθαροκανιδάτης, ἀλλὰ μᾶλλον καὶ βασιλεύων ἐφύλαξε πίστιν καὶ ἀγάπην πρὸς Ῥωμαίους.
Jeg har gjengivet hele Afsnittet om de Fremmede (243–46), for at Forfatterens Hensigt med at omtale Harald kan blive klar; for Forfatteren er Harald kun et Exempel paa, hvor sparsomt de byzantinske Keisere uddelte Titler og Værdigheder til barbariske Fyrster og Fyrstesønner, det er ikke Forfatterens Mening at skildre Detaljen i Haralds Bedrifter i Keiserens Tjeneste; saa meget tryggere kan vi altsaa forlade os paa, hvad der fortælles. Det sees, at Forfatteren har ialfald seet Harald under Toget mod Bulgarerne (1041); at han personlig har kjendt eller talt med ham, staar der ikke. Den Forfremmelse, Harald nød efter Bulgarertoget paa Hjemveien, har henledet opmærksomheden paa ham, og Forfatteren har da faaet at vide om Haralds Herkomst, samt at han har
