Side:Ivar Aasen - Norske Ordsprog.djvu/43

Fagnad-Fant 27 Fagnad. Ein stor Fagnad kann snart faa Ende. El. Stor Fagnad er sjelden lang. Fyrste Fagnaden er litet soetande. (vos V— Svv: „Fytfte Clcede har iutct at sCde“.) Det kann vel koma Fagnad i Fatigmanns Hus. (Og Sorg under Silke-Klcede). fal. Han er ikkje fal, som fast er. Ein fær ikkje meir, en som falt er- fala. Han lyt fala, som faa skal. (El. som hava vil). Den som ikkje falar, han ikkje fær. “ Han falar som treng, og segjer nei som ikkje vil. (Berg). El. Han fær fala, som trengd er, og neitta, som ikkje heve Raad til. (Hall. med Formen „neike“ for neitta). Fall. Der er Fall fyre kvar Manns Dyrr. (Berg.). Eit litet Fall heve og sin Faare- Uventat Fall er alltid verft. — Der Foten er tryggaste, er Fallet styggaste. salla. D’er snarare gjort aa falla en aa reifa seg. D’er vondt aa falla; d’er verre aa vilja liggja. Det fell ikkje alt, som hallar. El. som snaavar. D’er ingi Skam aa falla fvre ei Kjempa. Det kann ymist falla millom Hand og Mnnn. Ell. Der er Fall imillom H. og M. (—= Maten er ikkje viss fyrr i Munnen). Der Folk hava fallet fyrr, kann endaa ymse falla. — Fallen Mann skal ingen spotta. gals. D’er ofta Fals under fagert Skinn. (Nordl.). ei segja um Fals: det slær sin Her-re paa Hals. El. Svik og Fals vil slaa sin Herre paa Hals. Fang. Eit Fang er inkje Legomaal. (En Omfmc1k— er intet . 8cietmaa1). Hall. fanga. Ein fangar ingen Fugl med berre Handi. Ein fangar ikkje den Fuglen, som ein skrcemer. „ Det verd ingen fangad, der han ikkje finnst. Fant. D’er Skil paa Fant og Fagnamann. (Berg.).