Kufta-Kunst 79 Kui vil ikkje“hugsa, at ’ho heve voret Kalv. onc:e— Kui kjem ikkje i Hug, at ho var Kalv. Den som eig Kui, kann og taka i Rova. El. — halda
- chRova. (Trondh.). tydft— Om die maa nt, det aiam-at no deim
um . Kui gj3“3g aldri so langt, at Raya ei fylgjer med. (Wilse). Naar Kui heve mist Rova, so ser ho kvat Rova dugde til. Jf. Det kann koma den Dagen, daa Kui treng Rova si. Naar den eine Kui skinar, so skina hine med. Kui ser ve.l, kvat beste Graset veks. Sidste Kui fær skitnaste Graset. (Nordl.). Kui mjølkar fraa Mulen. (—: iFothold til detFodet,fom bMfust). Østl. —— tydn— Dic Kuh aaikcht dutchs Maul. Det hjelper litet, at Kui mjolkar, naar ho spenner Mjolke- bytta i Koll. Kui vil ikkje hoyra, at Hoyet minkar. Kui kann døya, medan Graset gror. Svoltne Kyr maa myket rauta. “ Knfta. Ei Kufta og ein Kjole er mest lika gode. Ei graa Kufta kann hava myket under seg. Eller: Det bur myket under ei graa Kufta (Trondh.). Kula. D’er ikkje kvat Kula, som kann drepa ein Bjørn. D’er ikkje alle Kulor, som raaka. kmma (kann). Ein lyt ymist kunna, som ein ikkje heve loert. (Ein fcer lcera seg nokot sjølv). Inkje kunna er laakt, og inkje vilja er verre. Han kann inkje, som inkje vil. D’er mangt ein kann og ikkje skal. Ein kann det ein vil, naar ein berre vil det ein kann. Den som ikkje kann som han vil, fær vilja som han kann. Det ein kann, skal ein gjeraz det ein ikkje kann, skal ein lata vera. Den som kann, skal hava Æra; den som ikkje kann, skal loera. Kunst. D’er stor Kunst aa hjelpa seg med litet.
