te bera ut Kødn me te Oykjo vaaro, aa e gjoymde de her bakafor desse Børunn“; aa so fann han de fram att. Daa laut Mannen undrast.
Aa nær me rekne ette ko langt de e ifraa Grihamar aa te Raie, daa bli de væl halvfemte Mil, aa fram aa attende bli de nie Mil, som han Mons hadde re’e den Natte, so de va ’ki undrast, at han va stiv’e um Morgonen ette.
Paa Syndrol hava dai ain Haust-Støl som aite
Fosshovda, aa tett ovafor Støle ligg de ain stor’e
Haug som e tegrodd’e me Bjørkeskog, aa som me
kallast Fosshovda. Uppe i dai Hauge hadde Kjeringe
paa Garde aa mange are baade set aa høyrt Haugafolk.
Ain Kveld de va fælande myrkt va ho uppi
Støle, aa daa saag ho, at de vart uppleti ai Dør
uppe i dai Hauge. Der brann de ai Elde paa Paise
inne, aa ho saag Folk, som gjengo um Varmin, aa
ho hoyrde, at dai garta te ina’n. De gjekk Folk
igjøno Døre likesom ut, aa dai leto atte Døre. Ho
saag me, at Døre vart uppattleti, aa Folk gjengo inn
att aa leto atte me se Døre. Detta let gaa manga
Gonge. Men Varmin inne syntest vera so myrkrau’e
imot som han visa se hjaa uss.
Ai onnor Gong laag Kjeringe aisemal i Sele sino upp i dai Støle, aa daa va de ain Kveld, at ho la’e se saint, taa di ho hadde ai Kyr, som ho vanta skulde bera. Daa de lai ut paa Natte noko, kom de
