de hjaa me?“ sa’e Falken. „E vil de“, sa’e Guten, „at e maatte vera ain Falk nær e vil, aa ain Kar atte nær e vil“. „De ska du visst faa“, svara Falken. So kom Mauren krekande aa spurde um de sama. „Aa e vil hava de, at e maatte bli ain Maur, nær e vil, aa ain Kar atte nær e vil; men de e væl paa Vone um du kann la me saa de Ynskje“. „Jau“, sa’e Mauren“, de ska du visst faa, nær de inki e mair omogele du be um.
Dai skildest aat paa detta som Vene baade me Gute aa se imyljo. Inki vart de lengi fyrr Guten hadde Hug te aa fraiste um dessa Ynskje kunna raaka te aa bli sanne. Han gjekk daa langt aa lengi i dai store Skoge, som han va komin aat, men sidstpaa vingla han se burt atte. So tenkte han ve se sjøl; giv e no vore ain Falk. Aa trast so va han ain Falk aa flaug høgt over alle Tretoppa; daa vart han vare ain stor’e brai’e Veg, aa dit flaug han aa ynskte, at han maatte vera ai Løve, aa de vart han paa Flekke. Daa han hadde spronge ait langt Stykki, kom han te ain stor’e fæl’e Port, aa han va attelæst’e. Han stirde igjøno Lykillhole aa tenkte ve se sjøl: vore e no ain Maur; trast va han ain Maur, aa so krak han igjøno Lykillhole aa kom inn i ain fin Kleve som sto paa ain Gullstolpe, aa so sto de ait Ljøs paa Borde aa ai Sæng aa ain Stol. So krak han burt i de Lykillhole, som va paa hinne Dørenn, aa daa kom han inn i ain endaa finare Kleve, som sto paa tvo Gulstolpa; de va ’ki nokon inne, men de sto tvau store Ljøs paa Borde aa tvo Stola. Han saag at de va ai Dør or desse Kleva, aa so krak han upp i Lykkilhole aa stirde inni den trea Kleven;
