nann va uppe, kalla han Tenestguten og tvo andre Arbeids-Kare
uppaa Høgstugo. No vilde han fyst skjenkje døm ein go Maar-
gaa-Dram og saa vilde han setja døm forr, me di Arbei’om døm
skulde gjera um Dagen, saa desse Stor-Frøningann høyrde paa.
Men no va han slik, at han miss-taalaa se snøgt, vissa naar han
skulde gjera se vi’ attaat. Han sto morsk midt paa Golve og
sette døm forr: „Du Ola, ska truske idag men fyst lyt du hogge
tri gjilde Hogg inn-ija Omn; du Lars ska kjøre te-gards eit Sagbord-Lass
fraa ne-ij Mo millom Stalle og Soufjos-Veggje og du
Per ska kjøre utu Fjose, men du lyt gaa ne-i Kvenne no me di
saamaa og sjaa te saa ho gaar tom!“ Ja, Karann letst bli som
forrskremde Høno og la ivegen kaar paa sin Kant: han Ola tok
ei Hogg-Øks, gjekk inn i Stugo og hogde tri vandskapelege Hogg
i eine Omn-Kjinne – han lets ikje skjøne, at Mann meinte 3
Fango me Raabjørk. Han Lars kom te-gards me eit stort Sagbord-Lass
han kjørde saa fast i di tronge Skote millom Stalle og
Soufjose, at døm arbeidde i lang Ti’ me aa faa lous att Øyken.
Og han Per gjekk ne-i Kvenne, stengde Sko’n[1] og let ho gaa tom
– trast ette høyrde døm Kvenne gneldra heilt upp paa Gard’n.
Saa store Olykko som de gjekk ivi Gullbransdal’n da Skriunn gjekk i 1789, kan ingen ’taa-seja att-igjønom Ti’inn. Skriunn og Elvinn, Æ’nn og Bekkjinn øy-la Hus og Jord, Aaker og Eng saa mangein vakker og vælstellt Jordveg vart saa avreidd, at døm enno ikje er kome att-i saamaa Mote som førr, hjolp ikje de no trast er seks Reiso Tjuge Aar sia. Og summe Jordvegje vil nok alder bli som døm va, saalengje Lannde staar.
Ein heil Mengde me Smaabruk og Plasse og nogre medels Garde, ljøp saa reint av ne-i Grunne baade me Hus og Jord, at berre nakne Svae og ville Urde vart att. Og der, de førr ha vore store Aakre og vakre Volle, vart de te de argaste Olennde, fullt me Stein og Grov-Øyr, Bekkje-Loup og stygge Skriu-Dale.
- ↑ Sko’n, Kvenn-Sko: den Troe Kønne renn i Kvenn-Ouga ette.
