Sume Stelle fløymde Skriunn og Bekkjinn Fjell-Øyre og Sann saa tjukkt ogo-paa den gamle, goe Jorde, at de kan vera i aln-vis ne-paa ho. Og den Jorde som ljøp ne fraa uppi Li’om, va mesta’ dou og skrinn Fjelljord som ikje ber paa se førr ho bli brukt og trædd[1] i Manns-Aldre.
Og i Heim-Li’om fekk store Viddinn ’taa Skogje ein Knett, som han mange Sta’ann kjøm te aa sitja ette for alle Ti’e; de brout ut Skrin for Skrin upp-i Hø-Broonom og sopte Skogen me se like ne-i Dal-Bott’n saa de vart som store Aa-Far ette. Desse fæle Skriu-Loupe ligg der og gape den Dag idag, Jorde er avlopin like ne-paa Berge og difor gaar de seint de veks upp att skjikkele Skog ette døm. ’Taa dessa kom heile Skog-Vidde te aa krupe inn, vissa i di bratte Baksi’-Li’om, de va Ska’e utta-paa Ska’e: Hus og Heim, Gard og Grunn, Skog og Maark. Aa, de va grovt te Øy-Leggjing, og de va eit sjølgjeve Namn Folke ga desse Ve’ondere[2], naar døm kalla han Offsin.
De va Ogo-Baare[3] som va de rette Upp-Have aat Offsa, men elles va de andre Ting att-aat som hjolpte paa. De ha vore mykje Væte Housten førr, saa Jorde va fælt vass-full og upp-bløytt fraa Vaare; Go-Ve’re kom ti’le og de va ein Vaar saa framifraa go, at han ha ikje vore slik i Manns-Minne. Og me di heldt de ve fram-igjønom: Nøgde me Væte og øljogt Ve’r og da de lei’ fram-i Hov-olle voks Grø’e saa utu Maata, at Folk krossa se reint ivi di. Grase vart utvukse førr hell se’vanle og Folk begjynda Slott-Onne eit Fjortan-Daagaa firi di vanlege Ti’n. Baade Aaker og Eng sto som ein Kaal-Haagaa og alle ha eit stort Kron-Aar i Ventom. Væl-saa ei Viku firi Jønsuku bar de te me Tjukk-Ve’r og att-aat va de saa utu Lagje kvalmt og varmt, at de va nere Oraa’ aa røyve se, de vart saa andmott[4] aa arbeie, at di meste gav upp me Slaatte. Detta kvalme og tonge ve’re heldt ve eit Fjortan-Daagaas Ti’ og attaat va de Ogo-Baar, saa de skjylde ende ne, summe Stonnde, baade Natt og Dag. Av og te slo Tora, reint forsett, Folk tykte døm alder ha høyrt
