naagaa og um Natte vart de Upphelds og kolna i Høgden saa baade Elve og Bekkje sta’na Voksten og bar te felle. Fredags-Maargaan va Ve’re reint og klaart og Vass-Flomen datt fort ne att – Folk letna att for Bringun.
Men Gud fri oss alle, kaa de saag ut i Bygden ette desse tri Daag’om! For fjorten Daagaa sia’ sto Grø’e saa fru’ugt baade høgt og laagt, at de va ei stor Lyst og sjaa de, men no! – nei, du kunde ikje kjenndt deg att paa eit einaste Stelle! Kaar du venda deg av, gapte de inn-i stygge, graae Skriu-Loup, graadde[1] paa Urd og Our og svyrte[2] paa Jorde der, de førr sto grøne Aakre og Eng. De va mest ikje ein Gard hell ein Heim aa sjaa, som sto att uskadd, vissa i Baksi’om; summe Stelle va alle Huse av-lope og Gard-Toftinn burte, paa andre Stelle laag Huse i Lunne og store Braataa og eit og anna Huse kunde staa att, hell hengje paa hal’t Hall. Og difor ba di Gamle, som saag denne Te-Stann, um, at Bygda-Folke alder maatte faa sjaa Bygde slik meir, saalengje ho sto fram igjønom Ti’inn.
I di hengje-bratte Liom i Ottdals-Baksiun gjekk de Skriu ve Skriu imillom Veggjems-Aa’n og Rindun; døm ljøp ut uppaa Hø-Brette[3], sopte ne-paa harde Berge og sta’na ikje førr døm naadde Flatun me heile Mokkun, summe gjekk kav ut-i Elve. Mange Stelle er de ikje meir hell eit godt Riffel-Skot imillom Skriu-Loupom – døm vise se saa væl den Dag idag, naar du ser burti Li’e. Og der i Dale va de ikje meir hell ein Heim, som slapp aa kalle ska’es-lous onda Offsa. Di tri gjilde Veggjems-Gardann – no er døm berre tvo – foor stygt ille, alle Huse ljøp av saaner som Stugo i søre Garde, ho bergast og er enno i Bruk den Dag idag. Paa nørdre Garde ligg de ein stor Bjørke-Hort[4] ut-ve Elve og her samla Folke se fraa alle tri Gardom, for der va døm heilt trygge ’taa Skriuom. Men Mann paa Garde vilde ikje fløtja utu Husom: „de staar oss te, aa bera de, som Vorherre ha lagt paa oss, og vil han eg ska umm-kaamaast i Offsa, saa finn han meg kaarhelst eg gjøyme meg,“ sa han. Sist tok døm han me Magt og fløtte han ut i Bjørke-Horten og, net-
