eit Hekte Kar’n greidde se og Øyken vart saa redd, at de sto ikje te, aa faa jaagaa han ut-paa Øye att. Elve kom veltande, større og større te kaar Stonn, Baat fannst de ikje i Bygden og hell-ikje va de tenkje paa, aa ro – saales sto de ikje i Menneskje-Magt lenger, aa gjeva om Ommon Hjolp: Han lout gaa der aa sjaa paa, at Douin akte se nerigar og nerigar inn-paa han, for Elve skjylde lenger og lenger inn-ivi Øye for kaar Blonk. Han Ommon skulde vera den føraste Ongdommen som fannst i Bygden, men no sto han hjolpes-lous og de lout vera me eit Hjerta, han sto og saag heim aat Horgje, onge Guten! Og inne i Stugunn paa Horgje gjekk Mor hans fraa eitt Glas og aat hine og saag han sto ut-paa Øyn me di vissa Doua i Ventom. Ho kjennde ikje te se lenger men gjekk som fraa se og va’tt Fingre – ho ha me Gle’e gjeve Hjert’-Blo’e sitt for aa berga Son sin.
De siste døm saag te ’om Ommon, ha han krope uppi ein stor Ouldre som sto paa Øy’n. Ut-paa Natte grov Sjoe ut heile Øye og han Ommon Horgje fannst alder att meir.
Høgt uppi Skogbygden brast de ut tvo abragdsle store Jord-Skriu, ei paa kaar Si’e aat Elven, midt imot ein-a’an, og møttest i Sjo-Fare. De vart ein slik vandskapele Dongje me Jord og Stein og Trefang, at de demde upp Elve ei lang Stonn. Men da ho saa brout se igjønom att, kom ho att-veltande som eit rasandes Hav og reinska for Brue heile Dalen ne-igjønom.
Tvo ’taa Brørom hans Ommon Horgje, han Per og han Torgjer, foor aat Kjeks-Sagen den saamaa Dagen, som han Ommon rei’ ut-paa Øye. Døm vilde skjera Sagtimber, døm ha liggjande ve Sagje og ha me se tvo Øykje, døm slepte i Hamn ve Sagje. Me di saamaa døm fekk Sagje paa Gong, bar Kjeks-Aae te aa vekse, mest som ho skulde kokt upp me ein einaste Gong; ho tok den lange Sag-Renna og kom me Legg for Legg ’taa henne aa la paa jemt ve ein-a’an fram-me Sagbryggjun saa hendogt, som de skulde vore gjort ’taa Folke-Hann. De vart no Ende paa Sag-Skurde, maa’ta, og mea’ døm sto inn-paa Sagen fekk døm sjaa, de seig ut ei grusele Skrin uppi Li’n. Ho snøydde me se Skogen ne-igjønom, ette som ho foor og ei stor Gronn sto paa Roten midt i Skriun heile Ti’e. Ho saag ut te, aa kaamaa beint paa Øykjinn deres og døm venta ikje, at døm skulde berga Live.
