Side:Kleiven - I gamle Daagaa.djvu/14

Denne siden er ikke korrekturlest
– 2 –

Aarin saa de skulde helde se ljost i Sele, tenkte’n, saalengje han va vakjin. Men de ga Dag førr han fekk Sømn for se og ikje førr va de ne-brunne paa Aara, saa kom de smettan eit Kvinnfolk inn-igjønom Døre, nettup me di saamaa han skulde feste Sømn, gjekk radt fraam-aat Briskje, Guten laag paa, og vilde kav leggje se hjaa ’om. Hann upp att, kann døkk veta, og fram-i Aarin og te aa leggje paa Ved, og trast de vart Elds-Ljos att i Stugun, smatt detta Kvinnfolke ut saa han gjorde korkje høyrde hell saag meir Lik’n te’n saalengje Eldsmaale vaaraa, da. Men paa heilage Flekk varmin slokna, saa sto ho ve Brisken att og vilde berre leggje se fram-me Gute. Detta ga paa saales Natti igjønom saa Guten korkje fekk Fre hell fekk saavaa ein Blonk førr Sole va te-reie aa sprette um Maargaan, da vart han endeleg skjøld ve ho. Guten skjønte trast, kaa de va te Kvinnfolk, og han tenkte me se, at skal detta leike saa te kaar Natt, saa skulde de inkun a’an vera der og ikje han og me di tok han paa Heimvegen me eingong forutta aa smaakaa korkje vaatt hell Turt.

Men mena døkk ikje, at Bjønnsta-Kjeringje skapte se ovende[1] sinnt da Guten kom heim og maalbar, kaar ille ute han ha’ vore um Natte. Bo spaadde um, at de va berre vaas han for me og ho skulde faa Kar’n burti Sætre att paa nytt Lag, meinte ho. Guten bar se onda allt, han kunna, men da han ha faatt se Mat, va de ingor Bøn, Kjeringje jaagaa’n aat att. No va han redd Kjeringje, maa’ta for ho va sagte ei taa rette Slagje, men enda reddare va han Huldre og no visste han ikje si arme Raa’. Jou, da rann de saa kvasst for ’om, at ha han berre havt ei skarve Børse me se, saa skulde de vorte anna ’taa. Og saa tenkte han ette, at han Gamel-Kristen laag ve Flatnings-Osen og brout Ris nori Flatningsli’n og han ha nok Børse me se, de glatt ikje. Dime[2] snerta han seg fram hjaa ’om Kristen og lydde aat aa faa laane me se Børse burti Sjolie og de va Ja i fyrste Orde, de, hjaa ’om Kristen. De va enda Tangbørsa, døm kalla og som va paa Garde te i siste Manns-Minne.

No tykte Guten han ha ei go Trygd me se og han lettna all upp da han fekk Langbørsa paa Oksle og Krut-Tye i Lumma.

  1. Ovende, utt. avende.
  2. Dime, utt.: dæme’.