Toulsta-Sætre og han skout paa, at han va saa brei i Si’om som ei ’taa di store Omn-Kjinnom[1] i Bjønnsta-Sæter’n.
Ja, hard-tydd Gut va han te-gagns Stor-Heringsta’n. De va ein Houst han Hans og ein me ’om fann tvo Otere i Murun[2]; døm smoug inn-i kaart sitt Hol i Land-Bakka og han, som fylgde ’om Hans, hadde eit Grev me se og grov ne Land-Bakkjin te han fekk Tak te aa skjote. „De er full best aa skjote,“ sa han. „Ja skjot din, du, eg tek min lell, eg!“ svaaraa han Hans, og me di trædde han Hande inn-i Hole og fekk Tak i Otere. „Aa, harde-dyre-De, no bit han meg illt!“ sa han Hans mea’ han drog Oter’n utu Hole, men lell va han saa arg, at han sleppte ikje Tak førr han fekk han ut og drap han. Da han saag paa Haande si, ha Oter’n biti midt igjønom Hann-Fjøle me tvæ Tenn.
Naar Stor-Heringsta’n va i Bygden, va han i Arbei’ paa Over-Bjønnsta, der som eine Syster hans va gjift. Og Arbei’s-Kar
Fig. 6. Glas-Holl fraa Stugun paa Øver-Bjønnsta, skaare ’taa ’om Stor-Hans Heringsta. Norsk Folkemusæum.
va han saa de folda, og hend va han ou, antell de va me Øks hell Kniv. De er saa gjild ei tvihøg Stugu paa Øver-Bjønnsta, ho staar like go enno, som da ho va upp-timbra og de er saa stort Timber i henne, at no finns de ikje Maakan te di i nogor annor Stugu i heile Bygden. De Stugu-Vyrkje ha han Hans kjørt utu Holongs-marken, de va enda ei litol, tufsote, rou Merr han kjørde fram Timbre me. Da han kom kjørande me di største Stokkje ’taa alle, møtte han ei Bru’-Ferd paa Langaakre paa Ner-Bjønnsta me di saamaa døm va paa Kjørkjeveg um Maargaan. Ette di kalla han den Stokken Brure, han ligg ivi Kleva-Dør’n i Stugun og er ein ’taa di største Stokkom, ein kan sjaa i Husvegg. Han va me timbra upp Stugo ou, og de
