Staburs-Nykjyle saa eg ikje fær i korkje Kjøt hell Flesk, korkje Mjøl hell Brø!“ sa ho ve Mann. Nei, no maa du visst faaraa i Skoddun, Kjering, tenkte Mann, men saa tok han att-paa Graavest-Lumma og – skulde Ein seett slikt Spir! der ha han den store Nykjyl’n, at han ikje ha kjennt han i Lummun førr, du! Ja, detta va no saa som saa de, da, men no va de no saa seint paa Dagje vorte, at Kjeringje kunde ikje taakaa ivi Fjelle att imot Natten, ho fekk no blatte[1] seg igjønom i Kvennhuse, slikt de va, svartaste Natte ivi. Trast de graadd ’taa Dag, onna Kjeringje se ivegen att og Mannen tenkte ikje meire paa detta sia.
Væl-saa tri Fjordongsaar ette detta ha henda, va de ein Dag Kleppemann ha forr se naagaa ne-i Jorde. Rett som de va, kom de eit Kvinnfolk ut-paa høgste Vetahougen[2] og ropte paa han. „Du maa klæ’e Baane ditt, Mann!“ sa ho. De foor ne-ivi han, da han høyrde dette, og me Eingong skjøna han kaarles de ha se me Stabursnykjyle um Housten, da han mool ve Flaakka. „Er de Gut hell Jente?“ sporde han. „De er ei Jente og den, som er Emne i,“ fekk han te Svar. Naar saa te-gaatt va, saa va de ingor Att-Vennd[3] og dime kjøpte han tie Alne me Kjol-Ty og la fraa se uppi Vetahougje. Du skal sleppe ha de aa seja, at de er hegda[4] te, tenkte Kleppemann. Tri Daagaa ette kom Kvinnfolke ut-paa Hougen att, ropte aat Manne og sa ’om Takk for Kjolemne, „Kjol’n vart baade vi’an og si’an, men de vart vantande Erme,“ sa ho. Og saa lout Kleppemann kjøpe meire Ty saa Datter hans kunde faa Erme paa Kjol’n sin.
