gjekk burti Fjose aat døm, som grov Talle, og sto saag paa døm. „Ha eg visst, at de ikje va verre aa graavaa Møk, saa, Je’n ta meg, skulde eg lagt meg laak!“ sa’n.
Eingong kom Skaffar’n inn paa Bræe og sette se i Benken; Kjeringje heldt paa aa laagaa Mat aat nogre Reisandes som kvilte der og sette ei stor Panne me Egg og Flesk att-paa Aarin da han Per kom inn i Stugo. Dette va ette han Per Skaffar ha slutta me aa vera paa Garde. „Du ha steikt bra me Flesk du, Kjering,“ sa han Per. „Ja, men detta ska ikje kaamaa for dine Nebb, de, Per,“ sa Kjeringje. Hm, ja ska de ikje kaamaa for mine Nebb, saa, Je’en ta meg, ska de kaamaa for dine hell, tenkte eg, sa han Per, naar han fortalde um detta, – og saa va han te-rei’e, mea’ Kjeringje va ei Ærend aat Stabure, aa sette i se allt i Pannun va.
Da Skaffar’n vart langt te-aars, bygsla han ein Plass onde Bræe kallast Tulut, og her livde han si Ti’. Ette han kom aat Tulut va de ein Maargaa me di saamaa han sto upp, han fekk høyre eit vandskapele Leven og Skreek paa Nørdre Vangje. De va kome eit stort Fant-Følgje der um Kvell’n og no ha døm skapt se galne. Skaffar’n skjøna kaa de va paa-ferd, fann se ein gjild Oulder-Lurk og tok Sprange. Da han naadde fram, va de ein stor fæl Fant, som ha faatt Mann i Huse, han Per Vangje, onde se paa Golve og heldt ein lang Tollkniv upp-ivi ’om. Skaffar’n dreiv te Fante over Avle’en saa Kniven sto i Veggje og sia’ ga han paa han me Oulder-Lurkje saa-lengje, han tykte de trongdes. Sia’ dengde han di hine i Følgje saa fælt, at døm vart liggjande te-sengs paa Vangje i mange Daagaa ette. „Du kann ikje dengje Fant, du, Per!“ sa Skaffar’n ve han Per Vangje, da han ha gjort døm fraa se.
Skaffar’n va ofte paa Soljem i Arbei’ og ein Saamaar va han me ut-paa Øyom i Slaatte; døm. va sjoug hell otte Kare og ha me se ei Kaku te-manns te Maargaa-Verds. Ein Gong døm skulde setja se te aa eta Maargaa-Verd’n, va de ein ’taa Karom som vilde vaage ve Skaffar’n, at han ikje orka eta upp baade si eigje Maargaaverds-Kaku[1] og sia’ aat alle hine. Jou, han Per
- ↑ Maargaaverds-Kaku: ikje mykje store Omns-Brø ’taa Rogmjøl og Byggmjøl te-samen; de væ Takste, at kaar vakse Menneskje fekk ei slik Kaku me Smør att-aat te Maargaa-Verds, saales, paa Ut-Vinnom.
