rart!“ sa han Knut, greip att-me se og fekk i den galne Kjeringe
og la ho te aat Skjigarde saa han brotna aat Marken ein
lang Stubb.
De va han Knut som reiste ette Akslesonne, da Hesten hans vart sta ve Snel-Hougen, men han vart ikje redd da hell, hann, um døkk kjøm ihog de. Han va ein gudele Mann og las Tekste utu Møller-Postille kaar Helge-Dag; og da lout de ou vera stilt i Stugun – va de nugun, som gjorde den minste Støy hell Oro, vart han senda paa Gard’n forutta Drygjings-Mon. Me Hus-Stelle og Krytyr-Stelle laag han i, seint og ti’le og leit alder paa, at Kjeringje gjorde de væl nok. Naar han skulde leggje se, va de visen hans aa ut-ly’e ho, um de ikje va inkort ho ha gløymt ’taa: „ha du gjeve Katte? – ha du pumma[1] onde Ku’n?“
Han va ’taa Gjæsling-Ækten han Sta’e-Lars; Far hans, han Ommon Sta’e, va kome fraa Uppigard Sør-Sambu og de va han Ommon, som sette upp den gjilde, tvihøge Stugo paa Sør-Sta’e som sto tess her Eitt-Aare. Sta’e va Kjørkje-Gods og han Ommon ha bygsla Gard’n si Ti’ saa han trudde, han sat trygg. Men i 1742 vart de gjort saales, at Bygde fekk fast Kapplan me Prestgard og ette di de va saa gjild ny Stugu paa Sør-Sta’e, vart Gard’n tikji te Kapplan-Gard og han Ommon lout gaa fraa. De fekk han, for han timbra ny Stugu paa Sta’e. Han Ommon ha fem Bon og ’taa døm va de berre ein einaste Gut og de va han Sta’e-Lars.
Um han Lars kan ein seja, som Lomver’n sa, han sto fippla me ei Børse og nugun sporde, um han va Skjyttar: „aa eg er paa alle Hando[2], eg,“ sa han og me di saamaa skout han Kula gjønom Stuguskaape. Han Lars va Fiskar og Skjyttar, Treskjerar og vanle Arbei’s-Kar paa kaa, som kunde felle. Men Fjelle og Vei’ingje va ’om kjærast og da han vart ein meire te-komin Mann,
