Veggje-Lus’n, tok ei og ha Aat-Gjerd[1] inn-i Kjeften paa henne –
no fekk a børdt, sa han og no fekk Flaska mi børdt, ou!“
Tvo Daagaa ette, fekk døm Myrom[2] sjaa han Lars kom setjande saa fort fraa Stugun sine og dit nord. Han kom inn, gjekk kvasst nogre Steg inn-over Golve og sette se i Klevadørs-Støkken. I di saamaa rei’ han att-aa-Bak og va klar. Hals-Bylde ha sprukkje inn og kvævt han. Han Sta’e-Lars va fødd 1776 og dø 1840.
Han Ola Sannes, Stor-Sannes’n, døm kalla, va fødd 1768; han va jemn-gomal ve han Iva Bjønnsta og di tvo va kristna i saamaa Vatne. Ette døm vart vaksne Kare fyl’des døm i Reinsfjelle ou, ein Houst hell tvo. De va ein stor, før Kar, han Ola, og saa hardsett og fæl te aa vaage se, at han mest ikje ga se for naagaa, um de saag alder saa styggt ut. Men da han naadde di fire-og-tjugande Aare sine, fekk han Slag og sia’ va baade eine Haande og eine Foten lame. Likevæl va han ein gjild Arbei’s-Kar heime paa Garde te sin Døyan-Dag, men aa faaraa te-fjells me Børsun vart de no Ende me, ette han fekk Slage.
Ja, ein grov Hardbakkje va han, mea’ han va helsog; de ha vore mykjy um-taalaa, kaarles han gjorde de Eingong, han gjekk heim-att fraa Stuttgongen. De spratt ein liten Stein uppi eine Skraae[3] hans da han kom paa Vegen, men trur døkk, han løyste ’taa se Skraae og tok utu Stein – nei, „han ska faa kjenne inkort Stein ou!“ sa han og dreiv paa og gjekk. Men da han kom aat Ransverk sto Blo’-Froun upp-me Hoso-Hæle hans, enda va han saa arg, at han gjekk heim aat Sannes me Steine i Skraa’n.
Men mest um-taalaa va no Bjønn-Vei’ingje hans i Sikjilsdals-Hø’n og eit godt Varp va de ou, som døkk ska høyre. Tvo Reins-Skjyttare, han Sjugur Sande og han Eina Megarde-Snele,
