dime fløtte han døm te saales, at tvo sto’ paa jemt me ei Kars-Breidd imillom, den treja sette han atta’-for, midt for Luka. Saa sette han se millom di tvo Sekkjom, la den ba’kaste paa Ryggen og beit i Sekkje-Munnin, di hine tvo tok han, ein onde kaar Arm, reiste se og rugga burt-paa Slean me døm som de skulde vore berre ein høvele Børd! Og han tykte nok, at han fekk horvele Kjøp paa Rog hjaa ’om Gullbran Forr, den Gongen.
Han Stor-Jo va ein go’-vordin og fre’ele Kar, reint eit Go’-Menne, aa seja. De skulde Aarsak te, førr han vart sinnt, men vart han fyst sinnt for Aalvor, saa va de ikje stor Hogna i, aa kaamaa i Henn paa ’om. Og naar han va sinnt, saa kjytte han grovt og fortalde, kaa Kar han va: „Kome, kem som vil, fraa tie Mil paa kaar Kant! de ha vore Orde mitt stødt, de!“ sa han. Men de henda nok ikje, at nugun tordest melle se, naar han bou falt paa den Visen. Elles brukte alder han Stor-Jo aa skryte ’taa Magten sine.
For Hal’thondrede Aar att-ende va de mykjy ’taa Slaasting og Ovenskap i alle Danse og Aksione uppi Heidale; mange go’e Kare og fæle Slaast-Bikkjo ha døm i Bygden, og; va de ein stor Aksion imillom, saa møtte de upp ’taa saamaa Slagje fraa andre Stelle att-aat. Summe Gongo kunde de bli slikt Ostyr og Staak, at de saag ut te aa bli Manna-Mord. Naar de bar te saales, va han Stor-Jo go aa finne, for han va ikje sein paa aa av- styre, naar han vart be’in um de og ofte slapp han me di, han tro’ dugele i Golve nogre Gongo saa Golv-Fjølinn bjugtast som Spildro onde ’om. I ein Aksion i Øver-Heidale, va de nogre Slaast-Bikkjo fraa Kvam, som skapte se saa stygge og galne, at døm skremde alle Folk, for døm va sporde vidt og breidt for di verste Ovørdunn som fannst ette Bygdom i Nordale. No ha døm nok etla se te aa dengt forr-ende ’taa døm, som skulde heitast aa vera naagaa te Kare i Heidale. Døm heldt paa i Kleva i eine Stugun, øvde og rengde me alle og skapte se verre og verre og Folke skjøna, at de va trast før døm vilde sleppe se louse for Aalvor. Da va de nugun, som gjekk ette ’om Stor-Jo. Han va i Aksione, men heldt se i ei annor Stugu; han va langt ut-i Aare ou, da, og va ikje saa lite ørin. Men da han høyrde, at Kvam-Verinn ha sett slik Redd-Aagaa i Folke, vart han tvingende
