menn og Fransmenn. Han fyl’de døm ette Reine og va me døm uppaa Tinndann og nugun saa væl kjenn i alle Fjellom, som han Jo, kunde døm alder ha hitta fram-i. Og de skjøna døm sjølve ou og æra han for den glupaste Fjell-Mann og beste Reins-Skjyttar’n, som Lande aatte.
Og paa den Gjerde, han Jo Gjende dreiv Reins-Skjotingje og me di Børsom han brukte, va de nok ingen a’an Reins-Skjyttar i Gullbransdale, som ha Bo aa mæle se me ’om. Saa gløgg va han te aa skjote, som nugun kann vera og de, som meire va: han va saa kjenn i kaar ei Hø, i kaar ein einaste Kvølv og Glup, som paa Stugu-Golve sine og att-aat di visste han saa væl, kaar Rein’n heldt te i Fjelle og kjennde saa gløggt alle hans Vane, at de mest ikje henda, at han gjekk i Maafaa, naar han va te-fjells. Men saa dreiv han no me di, ou, maa’ta, i mest Hal’thondrede Aar.
Den som ska vera ein dugele Reins-Skjyttar og faaraa i Høgfjelle baade ei Ti’ og annor, trøng aa vera ein hard-sett Kar me ei Helse og ein Kropp, som ikje gjevst for ei Ove’rs-Kule hell eit Rekkjan[1] ein heil Dag forutta Mat. Gje Ein se ivi for aa bli vaat inn-aat Skjinne i Houst-Bløytun hell for eit Stygge-Ve’r um Vinter’n, saa gjere han ikje me aa kaamaa der, og den, som ikje kan staa ut me aa liggje Natte ivi onde ein stor Stein hell i ei Berge-Klovo, hell graavaa se ne-i Snjo-Fonni naar Ove’re bli forsett Vinters-Ti’, han held ikje Maal. Ikje ette gomol Takst da.
Men ein slik Hard-Bakkje som de korkje beit Varmt hell Kaldt, korkje Tost hell Svult paa, va han Jo Gjende. De va ein Byggna saa troust og sterk og hard-balin, at han va like go kaarles han foor fram og Helsa hans gjekk de ikje an aa brjote ne-aat. Og de va ovandt aa sjaa, ou, berre ein kasta Ouga paa han, at han ha eit framifraa sterkt og godt Lekom, de er berre eit Onders-Hende aa sjaa saa væl-vuksin Kar all upp, som han Jo va. Han va naagaa meir hell medels høg, før og ronn-vuksin, ikje hold-borin[2] nettup, men fast og senolagd. I Ryggje
