Veodal’n. Heimdalshøe, som all sin Dag ha vore hulde for saa glupt Reins-Fjell, brydde han se mindre um. Men i alle desse osejelege Viddom fraa Bygde aat Veodale paa ei Lei’ og fraa Roudals-Fjellom, Uladals-Fjellom og Visdale oust-ivi aat Heimdale og Sjodale, paa hi Lei’e, va han Jo saa kjend i kaar ein Skort baade høgt og laagt, at de va mest otruande, at eitt Menneskje kunde bli saa kunnog ivi slik ei Vidd, som detta er. Og saa va de ikje berre Lennde, Løyptinn[1] og Legane[2] han kjennde be’re hell nugun a’an, men han visste saa væl kaar Rein heldt se di ymse Ti’in og kaar han ha Strukunn[3] sine i Fjelle, at de va mest-som han skulde havt de upp-skrivi. Vart ein stor Reins-Hop skremd paa eit Stelle, saa visste han gløgt, kaar han tok Lei’e og kaar han skulde finne Hopen att; han ha granska ut Vanann og Natur’n aat Reine saa væl, at de va mest paa saamaa Visen som me ein Gjætar, som veit alle Vanann aat Gjætlun[4] sine. Han visste kaar Rein heldt se naar Øl’n[5] og Flye plaaga han og han visste, kaar han fløtte av for langvurugt Ogo-Baar og Ove’r. Og difor gjekk han se alder burt i daagaa-vis, hell, me aa finne Rein; me desse ha nok ingen Reins-Skjyttar i Nord-Dale naatt om Jo Gjende, korkje førr hell sia’.
Naagaa me di vandaste me Reins-Vei’ingen, er aa stille fram, de er jemnan de meste, og te di va han Jo Gjende ein stor Mester. Gamle, øvde Reins-Skjyttare sa de um han, at døm trudde han kunde stille fram ette snoue Fjelle, midt i Ougom paa Reine, naar berre Vinn va go. Men saa va han var um kaales han gjekk i Fjelle og me kaarles han gjekk klædd; han brukte mykjy Klæ’e taa semska Reins-Skjinn, for døm skjøl se lite fraa Lete paa Fjelle, helst naar døm bli brukte ei Ti’.
Mang-ein-Gong fell de se saales for Reins-Skjyttarom at døm fær drive i eitt Loupan, høgt og laagt ivi Fly og Flaagaa, uppi Toppe og Tinde, Øgt ette Øgt og da gjeld de um ein Kropp som ikje lett bli uppgjevin. Men eit slikt Loupan i Urd og Olennde va ikje naagaa for ’om Jo, han trøttast alder og de va
