’om Jo ette og ei Helse ha han ’taa fyste Slag. Gløgg te aa skjote va han og godt kjennd i Fjell-Viggom, kvass som ein Ellding, naar de galdt. Saa kjennd me Nature aat Reine, som han Jo, va han ikje, men te aa stille va han like saa go. Saales va døm nok ikje ofellte te aa følgjast og, attaat desse, va han Jakup ein lett-verle Kar som tok Verde fraa di lentoge Kante og de maata godt aat di tonge Lynne, som plaaga han Jo Gjende, imillom. Paa alle desse Fjell-Ferdom deres røta de se eit Venskap imillom di tvo Reins-Skjyttarom, som vaaraa Live deres ut. Ette døm vart forrgamle te aa kaamaa te-fjells meir, va døm jemnan i Gjest hjaa ein-a’an og da va de ikje vandt um aa høyre kaarles de ha bore te, me døm ferdast som mest i Fjell og Fyru. Naar døm kom paa Løypte me aa fortelja um Fjell-Ferdinn sine, tok de mest ingen Ende paa di, de eine Minne løyste de andre saa de vaaraa og rokk heile Kvell-Seto og mang-ein Gong te Midnatts-Leite. Og saa væl, som døm mintest allt, like te di mindste Ting –: døm mintest kaar mange Aar den og den Stor-Bukken va, kaar han fekk Skote, kaardant Lennde og Stillande va og kaar mange Treen Skotmaale va. Ja døm mintest kaa te Riflo døm ha, tes-hell, hjolp ikje, døm baae tvo bytte um Riflo baade ti’tt og jemnt. Siste Gongen døm fyl’dest ette Reine va i 1870, da va han Jo 76 Aar og han Jakup 67.
Stugo hans Jo Gjende i Brurusten va ei rumm, ljos Aas-Stugu me Kleva attaat. Ho va ikje fyllt me Bona all upp men ry’ug[1], lett og trivle. Paa Kleva-Veggje sto eit gomolt, vakkert Stuguskaap fraa 1787; paa Døra-Veggje hekk Snikker-Amboe hans Jo, Høvlstokkann ha han Hans Hellelykkjun gjort, trouste og vælgjorde, me Utskurd paa Hand-Takom. Fram-me di saamaa Veggje sto ei sterkgjord Kross-Seng[2], heime-ve brukte alder han Jo annor Seng, for han ha vant se te me henne. Burt-me Tverr-Veggje mot Oust sto de ei Stol-Skjive[3] og ein liten Høv’l-Benk
