som han ikje maatte li’[1]. Han Ola Bolsta va saa sjøl-klok og inn-malisk og full me Sladder, at han Jo „traatta ikje høyre Maale hans, tess-hell“ og han Kristafor Skaar va slikt eit Marmelde[2] te Kar, at han va berre som ei Førkje – han kunde ik skjøne, „kaa Fa’n han Kristafor vilde te-fjells ette, han er ikje Kar te, aa leggje upp ei skjikkele Kjøt-Kløv, Eingong“. Bjønnsta’n – ja, han va nok den hard-settaste Reins-Skjyttar’n i Bygden nest ette om Jo, men han va ein Fuling og fann radt paa ei Lygn, disom han saag se Mon hell Gagn ’taa di, og va han go-te snikje se te eit Dyr for se sjøl, saa gjorde han de. Difor va de alder naagaa samfast Venskap me Bjønnstae hell, enda di tvo skulde høvt væl te aa halde Følgje i Fjelle.
Lite Ovun-Sjuke[3] vil de jemnt vera baade millom Skjyttare og Fiskare, men døm er for di meste saa fløge, at døm ber ho ikje upp. Naar desse Følgjes-Kammeratann hans Jo Gjende va i Hus og i Følgje me ’om, saa fann ingen a’an ’taa døm, hell han Gullbran Snele paa, aa kjeppast me ’om, døm heldt se som Lær’-Gute for ’om, alle. Men paa Bakje hans kunde de vera eit anna Læte, vissa ha baade Bjønnsta’n og Bolsta’n stor Hog te, aa ha han forr se baade for eitt og hitt. Da ha døm aa fortelja ’taa, at døm ha vore go-te narra han reint upp Domba, summe Gongo. Men ikje naagaa va saa forkunn[4], som naar døm kunde fortelja, at han Jo ha skote imisst paa Rein hell skote laakt te-maals, for de henda ’om Jo, som alle andre Skjyttare, maa’ta, at de gjekk paa skjeivt for honom, ou. Dette va no elles Smaa-Hakk som lite ha paa se, og um han Jo skjøna de og fekk høyre inkort imillom, saa let han se ikje merkje me di. Men Bolsta’n vart han styggt sinnt paa for Kjeften hans den Gongen, han Jo vann Kongsbergrifla si i Primi. Bolsta’n gjorde Narr ’taa di store Høgti’ingen[5] for ’om Jo da han vart bore paa Gullstol og de vart ropt Hurra for ’om. „Eg trudde de ha borest aat Paradis me deg, eg, men ette di, du ikje kom dit da, saa kjøm du no ikje hell dit, nugun Gong!“ sa Bolsta’n.
