paa Gardom hell satt og arbeidde Øskjo, Sleive, Rulla-Gongje[1] og fleire slike mindre Ting, som han skar ut. Han budde mykjy i Steine i Heidale, men kaa Folke-Ferd[2] han va ’taa, er de ikje nugun som veit. Naar han ha helde se i Bygden att ei Ti’ saales, og livt paa ærle Maate ’taa Arbei’e sine, va de me Eingong, som de skulde vore gjort Illt paa ’n og de saag saales ut, som han ikje va go-te aa raa’ me se sjøl – han bar te stela att saa vørdesloust, at Folk lout melle de og faa han Anders i Straff att. Ein Vaar ha han sett uppi Sjodal’n og fare Sætrinn for-ende, brote se inn og tikji allt etandes, som han fann og sia’ kaa han tyktest, aa ha Bruk for. Da han
Fig. 24. Smør-Øskje ette om Anders Slave.
ha fare over alle Sta’ann, brout han se inn i Bjønnsta-Sojoli’n og budde der i mange Viku, radt te di 4 „Vetlgutann“ hans Kristen Bjønnsta (sjaa Bjønnsta-Ækte) kom burti Sætre og skulde slø’e Møkje. Og døm kom nok oventande paa han, for han vart styggt illhyfsin da døm kom inn i Sele aat ’om. Han sat paa ein brei Benk fram-ve Omn og spikka paa ei Treskjei’, men da Gutann kom, datt Skjei’e utu Hendom hans, han vart sitjande og stinge me Knivsodde ne-i Benken og fekk korkje Maal hell Tal forr se, ei lang Stonn. Han skolv saa Armann hans ristast, for han trudde nok, døm ha vilja tikji se; men Bjønnsta-Gutann tykte Synd i ’om og ingen ’taa døm gat eit illt Ord. Døm ga ’om Mat me se og letst ikje Eingong merkje, at han Anders ha brote se inn og tikji den Maten, som fannst att i Sæterhusom, og han va i Huse hjaa døm saa lengje døm va der. Detta gløymde nok ikje han Anders saa snart.
