i Sæter’n me alle Øykjom. Døm kom ikje att me Øykjom førr
ei litol Ri førr Sjølve-Folkje skulde ivegen og da va Skoningje
onde Øykjom saa slitin, at de lout kvessast upp att onde døm.
Og skulde døm lota rive onda, som Smeann’ plega gjera de, vilde
de ha tikji saa lang Ti av, at de ha vorte forseint aa kome te
Gjestbo’s. Men da visste Kjeringe Raa: ho gjekk sjøl aat Smiun
og tok ein Fot um Senn og stakk inni Avl’n og paa den Visen
kvesste ho upp att.
De er te aa lite paa dette, for han Jørn Jønndale ha sagt de og han høyrde de ’taa ei Føraa’skjering, som heitte Ragnhil, og ho lout veta de, for ho va kome fraa Lalm.
Saa langt atti Verd’n som mea de laag Falkefengjare ve Mela, va de tvo Vetl-Gute fraa Blankenborg som gjekk i Bygden og ba aat se[1]. No ha døm høyrt saa mykjy um dessa Falkefengjarann, at de va ein Gong døm vart i Hogje te aa gaa upp Britbrekka, ivi Langmyrinn og sø-ette Bringsfjelle for aa kaamaa saales te, at døm kunde faa sjaa baade Falkefengjarann og Hytta deres. Saa kunde døm gaa Heidalsskogen og ne-i Heidalsgardann att fraa Melun.
Men Lei’e va lang og da døm va okjennde, misste døm Stigen i Rottems-Brennom saa døm fann ikje korkje Mela hell Falkefengjar-Hytta. Førr døm visste Orde ’taa di, va døm kome mitt inni tjukkaste Bjølsta-Skogen og Myrkne heldt paa kom ivi døm. Den minste sutra og gret og tykte døm va ille ut komne, men den ellste va ve fritt Mo og meinte, de sto ikje paa døm: de skulde vera rart, om døm ikje kunde finne se ein livin[2] Flekk onde ei loin[3] Einkjørr te Sole spratt att um Maargaan, saa fann døm allti att Lei’e og kom te-manna att. Da de vart kol-stupandes myrkt, fann døm ein turr Rannde, kroup inn-onde ei stor, vi Einkjørr og vilde freiste saavaa høgste Natte.
