Ting, døm vilde ha maala, lout ha
Fig. 50. Klukk-Kasse ette ’om Per Veggjem.
Maalar’n te gjera de. Og kom han
fyst i Huse, lout han maale upp-att
Skaap og Kjisto og mangt anna, som
ha vore maala fraa Gomolt, de va
den Glansen, maa’ta, i Maalingen
hans, som va saa grepa. Attaat di
va han saa reint over alle andre
Maalare, som førr ha vore, te aa
forgjylle og Rosinn, han sette paa Spilann
i Skaap-Dørom, sto sagte hell-ikje
mykjy att! døm va saa levandes,
som Ein skulde seett Blommann paa
Marken. I Aarom millom 1815 og
1835 va de mest ingen Gard som
ikje ha Maalar’n i Huse te aa maale
Skaape sine.
Um Vintrann dreiv han mesta me aa snikkre Klukk-Kasso, Styr-Slea[1] og eit og anna Ro-Skaape. Og me Snikringen sine ha han ou lært ei Konst, som va okjennd her i Bygden firi om, han be-la[2] me Rikka-Bjørk[3] di finaste Snikker-Arbei’e sine og den Beleggjingje, ha ingen Bygda-Snikker kunna, førr Maalar’n kom att fraa Røyros.
Maalar’n va hulde for ein Stor-Konstnar og di meste Arbei’e hans er ou baade saa vælgjorde og væl-fallne, at døm er oukjennde. Vissa er Klukk-Kassun hans ’taa fyste Slag; døm ha saa framifraa lugum Gjerd me di, han va saa gløgg te, aa raakaa di rette Maale baade paa Ner-Dele,
