vilde faa ’taa ’om den Konste, men han vilde alder sleppe ho fraa se. Hellelykkjin va ein stor Fleip og ein morosamd Selle som de enno gaar att Hermo ette. Han dø umkring 1858.
Ein Brorson hans va Faaming men va enda framifraa te aa skjera ut. I mange Aar va han fast-bonde me eit Jønnlekkje att-aat Veggje og fekk ikje haa naagaa kvast i Hendom. Men me ein Spikar han kvatte Egg i og ei Tre-Smolo, han fann se, skar han ut Ting saa vakre, at de er mest Oraa’ tru, at døm er arbeidde me slik Ambo. I siste Aarom sine fekk han vera lous og fekk haa Kniv som han sjøl vilde, for han vart meire fre’ele me Aarom. Og da skar han mykjy, som va egte vakkert Arbei’. De lout liggje naagaa i di Æͤkten, ein Evne paa den Hande, som va døm i Kroppen bore.
Mest paa saamaa Gjerde va de me ein heitte Eistin Synsteng uppi Vaagaa-Skogbygden; han vart ou halv-faamot da han va væl vaksin, men ikje saa, at han lout heldast i Bann og Tvang. Han Eistin vart reint folkestygg, og budde i Einverun all sin Dag; i mange Aar budde han moande einsle i Jønndale, ein Fjelldal millom Vaagaa og Dovre. Og seint og ti’le dreiv han og skar ut Sleive, Skjei’e, Knivskaft og alle moglege Smaating, han selde for go Betaling. Ein Vaar reiste han saa stoms fraa Jønndale, at alle trudde, han antell ha gjort inkort ve se, hell gaatt te i ei Olykke, da Folk sist vart var, at han va burte. Men da ha han Eistin tikji ne aat Sjøkante og heldt se i Kristianssonn i mange Aar. Der ha han go Avsetna paa Arbei’e sine og la se upp lite Pening. Daa sine gamle Daagaa fekk han setja se upp ei orlitol Stuguhytte i Toulsta-Skriun og her budde han i 14–15 Aar og dreiv saamaa Arbei’e. Han va dyr paa Arbei’e sine og de sa han sjøl ou: „de er reint for dyrt, maa’ta, jabbe er de saa, men de va den Prisen paa di ne-paa desse By-Gatun“ (Kristianssonn), sa ’n og den kunde han ikje vikje fraa.
Skurden hans Eistin va Krill-Skurd, men han veik mykjy av fraa di eldre Dølaskurde. De va ein nyare Sveip paa ’om og de kan vera, han ha faatt i se ei Mønster ne-paa „By-Gatun“ som ha trøngt Døla-Gjerde attum hjaa ’om. Um han dreiv me Treskjering førr han vart rar, er ikje kjennt, men ein vælhendt Kar va han og Skurd’n hans la se godt paa allt, han gjorde.
