Ferde, skulde han Hans vera me aa vera Jaagaar[1] paa Vegje. Han Iva vart var, at de va ei Gjeit som ha skoll-røytt[2] og han taalaa aat ’om Hans um, at de visst va de rettaste, at han tok den Gjeite og reiva ho væl me Næver, helles kom ho te aa frose ihel paa Vegje. Ja, han Hans gjorde, som han Iva ba han, og um Maargaan ette, Kl. 4, begjynda Sæterferde. Men da vart de Spell! Da di andre Smaakrytyre fekk sjaa denna onderlege Skapningen me Næver-Hams paa, vart døm redde og la te-sprangs, og Gjeite ette, saa de berre skraapaa i Never’n! Sist sette heile Krytyr-Strouin ne-igjønom Sjaardal’n og fannst att baade her og der i Gardom, de vart slikt Stræv me aa faa døm sanka ihop att, at Sæterferde lout setjast ut te hinn Dagen.
Ein gomol Skulmestar i Sjaardale, heitte Stor-Svensta’n, va all si Ti’ saa kjørkje-røkje[3]; kaar einaste Sondag kom denna store, tonge Mann ri’ande upp-ette Kleppe-Jorde i Graavest og Høghatt saa stø og vør’sle, som ein gomol Bisp. Hesten hans va baade gomol og liten og han Iva Kleppe tykte nok, at Stor-Svensta’n kunde le’ vore, aa plaagaa den vetle Gampen te kaar einaste Messdag. Saa va de ein Sondags-Maargaa, Svensta’n kom ri’ande paa Kjørkjeveg att, han raakaa Kleppe-Mann ne-i Jorde, han ha enda sett Eld paa ein Rat-Houg tett fram-me Stigje. Han Iva va saa grovt tulug, at Svensta’n vart drygjande og prate i lang Ti’. Nei, da va de som de skulde spraakaa paa den gamle Gampen hans! – han slo upp me Bak-Enda saa de kvein og la i Firsprang upp-over Hekkje saa de lange, kvite Haare og di store, si’e Graavest-Flakje aat Svensta’e flaks i Kapp og de va me arme Nø’ Stor-Svensta’n hekk i Sale. Jon da ha han Iva stillt se te aa smøygt ein liten Brann onde Rompa paa Gampe og saales kom de se, at Stor-Svenstan rei’ saa aagaaloust fort te Kjørkje um Maargaan, at alle lout krosse se ivi di.
Han Iva Kleppe va ou gjift me Sys’kjinbaane sine; de ha vore eit stort Lyte ve mange ’taa di gamle Æktom i Norddale di siste 200 Aare, at døm ha gjifta se innafor Ækte saa fleire
