Trøll-Katten henna foor Verde ronnt og han skulde jemnan vera paa Bjølsta i Heidale og draagaa Mjolk og Rumme der fraa. Ein Kvell ho og Ongann skulde leggje se, va de ein ’taa Ongom som ylde og skreik og va saa rang, at han vilde ikje let se stagge. „Graat ikje no, Baan – imorgo ska du faa Kjitilost ’taa ’n Dromle Bjølsta!“ sa ho Lisbit, de va Bjøllkue paa Bjølsta, som heitte saales. Ho brukte de saa, at ho hengde tome Kjel’n paa Skjerdingje um Kvell’n naar ho la se og um Maargaan, naar ho sto upp att, hekk han full me feit Kjitilost. Men denne Gongen ho laavaa Baane sine Kjitilost ’taa henne Dromle paa Bjølsta, gjekk de imiss – da ho kom upp um Maargaan hekk Kjel’n full me Kumøk. „Tvi!“ sa ho Lisbit, „døm ha’ faatt klokare Budeie no, paa Bjølsta, hell den, døm ha førr: ho ha tikji eit Tak i Skamm-Felle fyst førr ho tok i Ku-Pappin.“– Difor ska stødt Budeia, naar ho mjolka, fyst taakaa me Klypun ne-i Skamm-Felle, førr ho tek i Ku-Pappin, for da kan ikje Trollkjeringje gagne se ’taa Mjolken. Ja, rett ho Lisbit Nupom! de va no ikje Maat paa, kaa ho ha’ Magt te gjera: ho hengde radt Mjolke-Bytta paa ein Hæl utta Fjos-Døri og mjolka den Kue, ho vilde i Fjose, berre saa Frou’n sto i Byttun! Men ho maatte akte se aa ikje mjolke forr lengje, for heldt ho paa, te de kom Blo i Bytta, saa laag Kue dou i Baase. Men no ha de full hell-ikje vore Maakan henna Lisbit Nupom, vidt og breidt.
Va de mesta Kvinnfolkje, som selde Sæle si for aa lære Trolldom og Rooning, saa fanst de nok ikje saa faa Karfolk hell, som foor me di; men de va paa ei naagaa annor Gjerd me døm. Antell ha døm rette Svart-Bokje hell døm ha Upp-Skryfte utu ’n og der tok døm Konstin sine. No va nok ikje de naagaa be’re, saales, for te siste Slutt enda de nok paa saamaa Visen me døm som me Trollkjeringom og baae lout setja Sæle i Pant for Lærdommen sin. Men Ein høyrde alder te, at Roon-Kalle og Aatgjerds-Menn ha Mot me Gamla sjøl saales, som Trollkjeringunn kaar Jønsuku-Natt. Lell fylgde de ein lei Tokkje og ein otyle Bøv me alle, som ha Svart-Bokje og foor me Roon-Konste, Folk ha alder naagaa Godt aat døm, men alle bar Redd-Aagaa for døm og vilde nau’le gjera se te ovens me slike Folk. For de va de ou, maa’ta, at døm ofte va goe aa finne, naar de va
