snille og gjorde ’om upp Flat-Seng uppaa ei litol, gomol Høgstugu, de va enda Bløy-Seng[1] han fekk og saa gjilde Klæ’e, at de va mykjy ’taa di. Her ska de vera ovandt aa saavaa, tenkte Kleiv’in, las Kvells-Bøne si og balla se væl inn i Klæ’ann. Men de vart anna ’taa. Da han ha ligji lite, fekk han høyre Naagaa gjekk og drog eit Jønn-Lekkje ette se fram-paa Golve og da han saag upp, kom de ein kvit-klædd Mann burtover mot Sengen hans. De lasp saa lett, naar han tro paa Golve, mest som han skulde gaatt i Labbe, men han høyrde skjilligt, de skrangla i Sko-Spennom hans. Detta Likjen’e kom tett burtaat Sengen hans og lutte se ne-aat, mest som de vilde sjaa inni Ougo paa ’om. Kleiv’in vart no saa redd, maa’ta, at han kjennde ikje te se, men han haatta se saamykjy, at han las og ba de, han ha lært, men enda vaaraa de ei go Ri, førr detta Mann-Likjen’e[2] vart burte att. Sia fekk ikje Kleiv’in Sømn paa Ougo førr inn-ve Sol-Renningje um Maargaan. No ska Ein alder gjeta um de, Ein ser saales, førr Ein ha sove ette, de visste Kleiv’in, men ette di han sov lite um Maargaan, vart han hoga te aa gjeta um aat Nugun ’taa Gards-Folkje, kaa han va ute for um Natte. „Aa, va de ute og gjekk att i Natt,“ va Svare han fekk; døm kjennde nok te di førr, va høyrandes te.
I di saamaa Stonn eit Menneskje gje upp Aande, henda de, at ho syne se for Inkun, som er i Fraa-Vere. Da han Ola, Bror aat Gamel-Skula, gjekk se burt og rouk me inn-paa Toulsta-Aase um Jul-Eftan, saag døm han, tile um Juldags-Maargaan heime paa Garde, der han budde. Han budde i ei litol Stugu som sto øvst upp i Garde, ja ho staar der enno, og da Mann kom ut firi Dagen um Maargaan, saag han de lyste uppi Stugun og han saag han Ola, ou, inna-for Glasa. Han sto venda Ryggen imot og han saag saa skjilligt di brei’e Bonde-Hengslinn[3] laag i Kross att-i Ryggje hans, for han ha ikje faatt paa se Livstykkjy[4] enda. „Han ha kome att han Ola i Gjaar-Kvell, ou,“
