Lesja-Bygde vart rødt og bygt longe firi Vaagaa og likeeins Lom. Men di fyste, som sette se ne paa Vaagaa va Lesjinge som ha vore hit-over paa desse Si’un aat Fjelle og vorte kjennde i Vaagaa-Dalføre. Ette som Ein kan tenkje se te, ha døm sagte kome igjønom Slaadal’n og fylgt Dalføre ne aat Finndale og viar ne-over tes Finna krøkje ut-i Otta. Saa langt atte i Ti’om, som di fyste Rødjings-Mennann slo se ne i Bygden, skulde Vaagaa-Vatne vera mykjy større og gjekk i eitt like aat Sørem og Nørder-Nese saa alle Vollann sto onde Vat’n. De va eit grepa Fiskevatn der Vollann no er og inn-i Sambu-Jorde ha Lesjingann Fiskebue døm kalla Sandbuinn. Saales va de nok Fisking, som fyst drog døm hit-i Bygde.
Ette som døm vart meir kjennde, saag døm Von te, at Jorde va go og at Ve’re va lognar og be’re her, hell burt-paa Lesja, og sist va de nogre, som foor heima’ paa den Maatin, at døm vilde rødja og saa eit Stykkjy, saa døm fekk sjaa, um Jorde bar naagaa paa se. Da døm kom heim-i Bygde att, sporde Folk, um døm fekk gjort naagaa ve Rødjings-Arbei’e. „Jou, oss hogde upp ei Bleso[1],“ svaaraa døm. „Kanskje døkk gjorde Saa-Gjerd,
- ↑ Bleso: her Glenne i Skogje; skogsnou Flekk.
