paa vaska se i Hugue i ein Kopar-Kjel. Naar ho reiste se upp tippa de og droup utu di lange, gule Haare henna, saa de song og ljoma i Kopar-kjele, og den Ljommin i Kjele, tok ho for eit godt Varsel, fortalde ho sia. Jenta høyrdes ut te aa vera gla’-væl[1] for ho song mea ho greidde Haare sitt og best de va høyrde han ho sa desse Orde: „um eg er i Verd’n som ei einsle Rupe, vil eg ære Julkvell’n, de beste eg kann!“ Men da orka han ikje dølja se lenger, Guten, hell, han taalaa varle paa Døre og sporde, um ein husvill Ongdom fekk Lov te kaamaa inna-stokks hjaa henne Julkvell’n – han va, som ho sjøl, ein einsle Fugel, sa han, og gjekk no og leitte ette Folk og ty se te. De fekk han nok Javerde[2] paa i saamaa Stonn og der paa Stelle vart de visst ein Julkvell, den Gongen, som alder gjekk døm utu Minne.
De vart Mann og Kjering ’taa di tvoug og Kjeringje vart heitande Rupa, ette di Ordom ho sa, da Mann sto ute og lydde paa ho Julkvell’n. Døm vart buande paa Slette te sin Døy’an-Dag og fraa di tvoug ha Folke ales te att i Ner-Heidale ette Svartdoua.
