Ham paa Styggson sin da han va Fram-Vaksing. Men kaarles detta meire kunde haa se, ho ha no ikje faatt de te verre, hell han Anders va go-te skjifte Ham, naar han sjøl vilde.
Naar han Anders Ulv gjekk gard-imillom i Bygden, bar han stødt ein liten Tull onde eine Haann og den va han saa redd for, at ingor Menneskje fekk taakaa si hann i han. Den vetle Tull’n sleppte han ikje fraa se, korkje Natt hell Dag og Folk gjorde se den Tankjin, at de va Ulve-Hamen han bar i honom. I alle andre Maate saag han Anders ut som eit anna Menneskje; han va ingen Arbei’s-Kar og difor gjekk han og ba aat se heile si Ti’. Summe sa, at de skulde stækje[1] saa illt ’taa ’om imillom, og da trudde døm, at han nyle ha havt Ulve-Hamen paa og drepe Krytyr. Døm freista da aa faa han utu Husom att, snøggast døm kunna.
Di Gongann han va i Ulve-Ham, va han Anders Ulv all igjønom og Menneskja i ’om va burte; kom han da ivi eit Krytyr han raadde me, saa reiv han de sonn antell han va svoltin hell ikje. Honnde og Svin, Sou og Gjeit, Lous-Nout og Føl beit han Live ’taa alle Sta’ann han foor og gjekk de lengje imillom han fekk ferskt Kjøt inn-um Tenn, ha han mest sin Doue før han fekk Tak te, aa rive ihel eit Beist.
Naar han foor igjønom Ottdal’n ba ha stødt Hus i Nørdre Kleiven for han va lite skyld te-gards, der, og Hus vart de hell-ikje nekta ’om. No ha han alder biti naagaa Krytyr for døm saa døm trudde ’om væl ette di, han ofte trongde paa døm ette „Hus-Vero for Natten. Men ein Gong, han gjekk att um Maargaan, møtte han ein liten, holdog[2] Gjeld-Ukse norda’ Gard’n. De va lengje sia han Anders ha smaakaa Kjøt og no bar han te aa lange[3], saa han kjennde de gjekk Flogo[4] i Tann-Garde sine. Han tykte de vilde vera styggt ’taa se, aa gjera Folkom i Kleiven eit Skarv-Kast for Beinkunn døm ha gjort ’om og difor gjorde han se hard og gjekk. Nei, um ei litol Ri’ kom han att-ende, for han kjennde Kjøt-Smaken og Blo-Teven saa sterk, at han skolv og rykktes, der han sto. Enno va han go-te aagaa se og
