elles fekk ho alder Fre’; men oskjyldog va ho, de sa ho ve Rettarmann, ou.
Natte ette sat ho Anne me Langspele paa Fangje og leet og song all Natte og att-aat greet ho, saa Taarann silla som Bækkje ne-over Kjinninn. Alle, som høyrde og saag ho Anne Kleppe den siste Natte, ho livde, døm gløymde de alder meir i sine Leve-Daagaa.
Da ho kom paa Rettar-Sta’n um Maargaan, va ho stø og role. Da ho gjekk fram og skulde onde Sverde, sa ho saa høgt, at de høyrdes ’taa Muga[1], at ho ha ikje Skull i O-Gjerningje ho ha gjort og no vilde ho ynskje, at den, som bar Skudle lout bli slik, at alle kunde sjaa kem de va. „Og er eg skullfri,“ sa ho, „saa skal de vekse upp tri Tre me Frugt paa Graven mine; er eg skuldog, skal ho bli liggjande snou og svart forutta eit grønt Straa!“ Saa fall Hogge og ho Anne Kleppe ha gjort fraa se.
Rettarmann ha gjort de, han va tvinga te aa gjera, men detta gjekk saa inn-aat ’om[2], at han vart lei se sjøl og tykte, de gjekk ikje an aa leva meir. Dime gjekk han beinast uppaa Skagsnebb og stupte se ut-ivi. Den, som ha tvinga ho Anne Kleppe te aa avlive Føstre sitt, va ein som heitte Gunna fraa Fellese[3]. Saamaa Dagen, ho vart retta, gjekk han uppi Sondstein og sto saag paa den store Folkjemugjin i Vaagaa-Mo som ha kringa se umkring Rettar-Sta’n. Best han sto der, kjennde han ein Styng i eine Armen og fraa di Stonn ha han ikje ein Helse-Dag. Han fekk ei stygg, olækjeleg Sjuke og sist raatna han ’taa Verd’n.
Men paa Graven henna Anne Kleppe voks de upp ei Rogn, ein Hegg og ei Bringjebær-Kjørr og for væl ein Manns-Alder sia livde de gamle Folk, som ofte saag di tri Vekste paa Graven.
Merkna. Saales, som her firi-aat er fortald, ha Orde um ho Anne Kleppe gaatt i Bygden den siste Manns-Alder’n. Men Hendingje som ho gjekk te og som enno finns i Retts-Bøkom, vikje hardle i Mykjy og Mangt. Og de kjøm se mykjy ’taa di, at han Johan Storm Wang i 1823 tok Bygda-Orde um ho Anne Kleppe og
