vanskeleg å gå opp no med det same. Han hivde svint på seg kleda og smaug ut.
Det var alltid noko meir hustralt og uhugleg enn han hadde tenkt, då han kom opp mot steinen. Måneskinet var så bleikt, og alt så stilt. Det var halvmørkt under helleren og radt kolmørkt i hola innafor. Men tanken på kniven stålsette han mot alt. Det var radt som han ikkje var heilt åleine, når kniven låg der. Det var mest som kniven hadde eit slag liv og låg der i den fæle rivna og hadde det vondt. Og no ville han ha greie på dette, når han var komen så langt.
Han gjekk modig på og smaug på kne og olbogar inn i hola. Ho var såpass romsleg at det var ingen fare for å smyga seg fast. Men lenge var det ikkje, før han støytte med hovudet mot faste berget og kom ikkje lenger.
Han freiste på ein annan kant, men stod like fast der òg. Han hadde snart trivla heile hola rundt… berre faste steinen alle stader og inga rivne å kjenna. Han kjende ikkje så mykje som ein liten sprekk i berget.
Han vart liggjande som fjetra ein augneblink; så vart han teken av fælske, så det fór iskaldt gjennom han. Det var som alt med ein gong var omskift, då vona ikkje lenger heldt han oppe. Kniven var berre ein daud kniv, og mørkret låg som ein fæl mur rundt han og over han. Han arbeidde seg ut att, så han reiv seg til blods. Så fór han på livet laust heimetter og tykte det lo og lét fælt etter han oppunder steinane.
