Dei sat borti bestemorstova ein dag fram på
hausten, gutane, og maksla på kvernkallar som
dei ville setja opp i bekken. Så såg dei han Velom
koma borti tunet og hit til døra. Dei hugsa kor
snill han hadde vori sist, og ottast minst at han
skulle bera på noko ilt no. Det tedde ingen ting
sers på han heller, då han kom inn. Han helsa på
vanleg vis og spurde korleis folk stod seg, og så
spurde ho bestemor korleis dei rusla ned med
sjøen.
Å jau, sa han; men det var heller skralt med han Njædl enno; det var den gikta som gnog.
«Ja, den gikta, den gikta, ho sparer ingen, ho!» sa ho bestemor; ho for sin part hadde nett gikta i eine leggen, «så det er som krigen heilt frå oklet og opp til kneet,» sa ho.
Dei tok til å flira åt dette, gutane; men så var det med eitt som han Velom fekk ei lune på seg, og så sa han:
«Ja, det var sant, det var nok noko eg skulle seia med ungane, ja. Eg møtte skulemeisteren her nede, og så bad han meg bera bod at presten ville koma hit til skulehuset i morgon og halda eksamen på ungane. Dei skulle møta fram klokka 9, og dei som ikkje kom, fekk mulkt på seg, sa han; for det var strengt og nøye med presten.»
Det seig or nevane på gutane det dei fór med, og det vart stilt som i eit musebol der dei sat. Aldri hadde dei høyrt på maken som det var
