Som brodden maa tevle seg jenom mold aa mur for aa naa fraa den myrke kjellar til dagsens ljos, so hev vitenskapen tevla, aa med stræv aa møe sprengt seg fram fraa myrkr til ljos. Men sjølve vitenskapen, som er den trauste grunnen under al framgang, va i fyrstninga bleik aa veik aa trivlande som den brodden som veks i myrke kjellaren. Vitenskapen hadde ikkje noko fast aa halde seg til, aa vaaga seg derfor lite fram. Det va Kopernikus aa Galilei, som førde han in paa fast grunn. Dei vende tanken mot naturen, der manneaanda einast kan finne fotfeste. Daa Galilei vende stjernekikaren mot himmelen, vart mannetanken liksom løyst or sin gamle trældom, er det sagt.
I heile millomalderen va vitenskapen trælbunden aa bøygde seg for skolastiken, som negta alt som kyrkjemennene ikkje vilde setje sin stempel paa. I vaare dage treng vitenskapen berre fullgoe prov for aa kunne støyte om ei rang lærebygning. Men mang ein klaartenkt granskar hev maatt’ gaa med harm i grava, før me kom so langt.
