snart kasta i fengsel, men slåp fri att, daa bispen la seg imillom. —
Fraa daa av kom han paa alle tunger.
Some gledde seg, andre va harme. Aa so braut eit uver laus med nidor aa lygn mot han. Dei avheira han aa spotta han aa leivde kje ei dygd eller ein rein tanke att i han. — Men Etienne sto fast, forsvara seg med eld aa kraft aa ga motmennene tunge hogg. Det toldes ikkje. Autoritetane maatte verjas om. Han vart vist burt fraa Toulouse.
Derifraa reiste han til Lyon aa ga seg iferd med aa trykkje skriftene sine. Aa ikkje berre sine, men fleire av dei beste eldre skrifter han kjende — «Dialoger av Platon«, skreiv han ei inleiing til som byrja med desse manande or: »Lenge nok hev me livt i myrke«. — Paa bøkene sine sette han som vignet ei øks som ei hand fraa himmelen helt aa truga med aa hogge i leggen av eit rote tre. Men dette vart for stridt for dei myndige. Han vart sett fast som kjettar. Men daa han hadde sete 1 aar aa 3 maana i fengsle, kom han seg paa rymda. Aare etter vart 13 av bøkene hans dømde til aa brennas som kjettarbøker, aa sjøl vart han ettesøkt. Han kunne ha rymt or lande; men vilde kje. Han dreiv paa som før, fikta aa slos aa trykte bøker. Men i ei bok omsett etter Platos sette han som fyreor den setninga av Sokrates:
»Etter døen er du ingen ting«.
