det han hadde stræva med i so mange aar aa sett al si von til.
Han kom seg daa likevæl seinare til London. Men ingen brydde seg om han. Han vart utruleg gamal aa sleit tia i fatigdom aa harm over at han ikkje meir skulde faa utkome til aa ta arbeie opatt med dampbaaten. »Eg lyt setje maskinene mine i omnskraa-a«, skriv han i eit brev.
Kva han maa ha lee!
Ideen til den opfinning som meir enn andre hev gjort revolusjon i drift aa samfund gjek han svanger med. Si stilling, si framti, si beste kraft aa al sin hug hadde han ofra denne tanken, som va al hans von aa draum. Men fatig som han va, maatte han brenne inne med tanken, — lik den kvinna som kjenner livsfrugta i seg slokne.
Ingen minnestein hev han faat paa si grav; ingen veit kvar grava hans er. Aa ingen veit naar han døe.
