Men her fek han motstand fraa ei magt som
han minst hadde venta motstand fraa. Arbeiarane
hev kvar gong ei maskin hev vorte opfunna, set
paa det med vonde augo. Instinkte hev sagt dei,
at som samfunde no er, vilde maskinene skae dei
aa ikkje gagne. Paa ein maate hev dei havt ret.
Kvar ny maskin hev gjort arbeisfolk brølause. Den
arbeiskrafta som maskinene hev spart in, hev einast
kome fabrikeigarane tilgoe. Arbeismannen hev berre
havt skae. Vistnok hev arbeistia vorte stuttare enn
ho va før. Men so er arbeie so mykje meir einsidigt
aa hart aa helseslitande, at det gjeng op i
op. — Me skal altso ikkje undras paa, at arbeiarane
hev reist seg mot det som i det fyrste gjore so
mange brølause aa som i lengda helder ikkje hev
letta dei. Det galne er berre, at harmen skulde
gaa utover slike som ikkje fortente det, men som
meinte det væl.
Opøste arbeisfolk braut seg in i verkstaen aat Thimonnier, braut sund alle maskiner aa jaga Thimonnier paa flugta. Han laut reise attende til Amplepuis.
Tvo aar etter tok han til Paris att aa dreiv som svein med maskina si, som han jamt stelte aa vølte paa. Men naar tvo aar va gaat sto han tom hendt aa maatte ta landevegen heimatt med maskina paa ryggen, aa livnærde seg paa vegen ved aa syne maskina for folk.
