kvarandre, til døen skilde dei aat. Daa vart live tomt aa gleelaust for ho. Fraa seg av sorg aa sakna vandra ho som ein skugge ikring, frelaus aa heimlaus kvar ho kom. Ho gjek i kloster aa døe paa Sisilien, trøyt av lengting.
»Ho er langt fraa det land der den ung-helten søv
aa elskara runt om ho sukka.
Men kaldt ho seg vender ifraa dei aa græt,
henna hjarte i grava hans kviler.
Ville songa ho syng fraa si heimlege strand
kvar ei plite han elska maa vakne.
Aa! — Minst kan dei tru dei ho gle med si røst,
kor hjarte av hugverk det banka.
Han ha levt for sin elsk, for sit land ha han døtt,
det va alt det i live som bat han.
Ikkje snart vil han staggas den graat i hans land,
ikkje lenge hans brud leve etter han.
Aa, gjer ho ei grav der som solstraalan’ skin,
naar dei spretter ein glansande morgo.
Dei vil skine paa grava som smil ifraa vest
fraa den heimkjære øy full av sorg-bo.«
(etter Thomas Moore.)
