Kona gjekk og tala ved kongen. »Det er kome burt noko for kongen,« segjer ho; »det er i henderne paa den mannen der.«
Kongen kjem og tek honom. Dei legg jarn paa mannen. »Kven hev gjeve deg det som du hev stole?« segjer dei. Han svarar, at det hev rotta gjort.
Ormen gjeng og finn seg lækjedropar. Han løyser jarni av mannen og segjer: »Gaa, blaas dette i augo paa kongens son, so er du fri.« Og mannen gjeng. Dei bed honom gjera raad for kongens son, so han kan vakna. Dei lovar honom tvo hundrad trælar, tvo hundrad klædnader, alt han vil hava. Og mannen fekk barnet til aa vakna. Han fekk alt dei hadde lovt honom, og han vart rik paa nytt lag.
Lær av dette, at du ikkje maa taka noko i kongens hus.
Men dette er ikkje det verste »Han far sjøl i stua« — som so mange æventyr — hev havt aa gaa igjenom. Det hender ibland, at æventyri maa skifta baade sinn og skinn, for aa faa lov til aa leva. Det finst folk, maa vita, i vissa til sine tider, som er so kloke, so dei kan ikkje tola nettupp det æventyrlege i æventyri, — alt dette som dei ikkje kan faa til aa rima med sin turrklokskap, for di det ikkje kan hava gjenge fyre seg paa den vis i den verdi som dei kjenner, i det daglege liv. Turre som dei er, slike tider, hev dei vondt for aa skapa noko sjølve; men dei gjer sit beste med aa svida ut av andre tiders diktverk alt det som ikkje kan staa seg for deira kvardagslege livssyn. Um so heile diktverket paa den maaten misser sit salt og si kraft, vert meiningslaust og avkjennelegt, det tek dei seg ikkje nær av. Naar guten i æventyret held seg i kappa til nordanvinden og paa den maaten naar fram til Soria Moria slott, so tek den kloke aandløysa og set honom paa ein fuglerygg, elder endaa betre: paa ein hest elder eit skip, — ja det skulde ikkje undra meg, um me i si tid fær høyra um jarnvegsreiser elder ballonferder til slottet austanfor sol og vestanfor maane. Dei gjev seg ikkje,
