over me, å over bikkjudn som stondo kobla, å langt ne i skogen. Men bikkjudn sette i eit ilskrik, å rikte te so dei kommo laus, å utover bar dæ i eit einaste gaul beint neover mot skule-stugunn.
«E fekk fatt i børsa å drog ette. Mitt i svingji i bakka møtte e bakarn, og flaug’n mest overende.
«Koss fa’n æ dæ du flig te då?» sa’n.
«Koss e flig te?» sa e. «Heire du ’kji losen då, gut?» Og dæmæ bar dæ utover mæ us båe.
«Men ve skula skutja du set på syn: der gikk losen runt og runt husæ, den vesel røven runt hjømudn inst, bikkjudn slengde’n uta-om, skule-meister å onga foro runt frå glas te glas inne i skule-stugunn og glante. Dæ vart nøkk ein urole skule-time. Men då e skaut røven, hade den eine bikkja snutt se og ville ta’n andre vegen.»
Mår og oter hadde han også drevet mye etter.
«Men otern æ ein lur maler, dæ, som inkji æ go’ koma in-åt,» sa han. «Du kan ha alder so go’ greie på kor han har hiæ sit, men endå æ dæ eit bend om du kan ta’n. Han veit so vel når du helt de i nerheite, og då kjem’n alder dit.
«Ingangen te hiæ sit i ul’n har’n unde vatnæ i ein pøl i elvenn, han dukka når’n ska dit; å når’n kjem derifrå, ser’n se vel før, den kar’n. Fisst æ dæ berræ nasatippen som kjem up over vatnæ, å so lite tå augo, mæa’n svem over pøl’n, å so kjem’n so stilt i land at du heire kji’n plaska eingøng.
«Mang ei måneljøs nòtt ha e liggji nemæ elvenn
