| Frostathings-Lov. (IV.) | 165 |
kemr út þá sculo sárbötr uppi oc læcnesfé oc lögbaugar konunge. oc hálfrétte fellr niðr.
22 (xxj.) Ef maðr lýstr mann[1] heiptugri hendi, með hverio er hann lýstr. þá er hann útlagr. oc öllo fyrirgört er hann á nema iörðu sinni einni oc því er hann kemr í scóg með ser oc ruðr hyll (eða)[2] rísta oc fé því er fyrir iarðer[3] er reiðt. en þat er epter er. þá scal hinn taca rétt sinn úaukinn or þeim lutum oc or því fé sá er fyrir varð úvænino. en ármaðr taki þat er aukit er. En ef hann vill kaupa sic[4] or scóge. þá scal hann reiða merkr .xv. þá scal hinn fara oc taca[5] rétt sinn or þeim .xv. mörcom. en veita hinom trygðer síðan. en alldregi er hann heilagr fyrr en hann hefir bött við sacarábera oc ármanni konungs. En ef hann býðr bötr báðom þeim. þá helgar hann sic hvárt sem þeir taca við eða eigi. En ef einn maðr lýstr .ij. menn i eino atvígi eða fleire. þá er hann svá útlagr sem hann hafi einn mann lostenn. oc böti sinom rétti hverium þeirra. oc einum .xv. mörcom konunge. En þó at einn maðr særi .ij. menn eða fleiri í einu atvígi þá böti hann sínum sárbotum hverium þeirra oc einum lögbauge konunge.
23 (xxij.) Ef menn hittaz á flockum .v. menn saman eða .v. mönnum fleíra. oc beriaz þeir oc verðr maðr veginn or öðrum tveggia flocki. þá er sá bane er scilz við þá oc lýsir vígi á hendr ser. en ef þeir sciliaz eigi þá ero þeír aller útlager. en erfingi hins dauða á þess cost at sá se bane er beztr er í för þeirra. nema hann með lýritar eiði unðan förez ef hann er förr til. eða iárnburðe ef hann fær eigi eiða lið til. Nú scal lýsa vígi til þess þeir ero átta saman oc hundr hinn níundi. Lýsa ef .vij. ero eða færre. nema siánde eða segiande[7] se at. þá verðr hann eigi morðingi. En ef maðr verðr þrimr vápnum úsambærum veginn. eitt er breiðöx. annat er bolöx. spiót oc sverð. þat er eins manns vápn. þá má epterætlandi kenna þat víg .íij. mönnum. hann skal sýna þau sár öll mönnum oc láta bóca á þingi hverso mörgum vápnum hann var veginn. þeim er til ero mælt. En ef .v. ero í flocki hvárom tveggia oc verðr maðr veginn í hvárom tveggia flocki. nú scera þeir örvar hvárertveggiu á hendr öðrum. oc koma þeir aller til þings. þá scal at söcum hyggia. þeir vactu víg er verra lut áttu áðr. Nú ero eigi sacar til. þá förez undan hverr þeirra með tylftareiði. nema þar[8] fái bana sannan til.
- Jvfr. Cap. 22. Hk. 29. G. 208. 212. Cap. 23. G. 152. 154. 155. 167. 168.
