| 330 | Ældre |
dular al hann hafi við umboði tekit. þá standi saga landsdróttins. nema því at eins. at hinn syni með einselði. en umboð haldi .iij. vetr. ok siálftekit af siðan. En ef landsdróttinn eða umboðsmaðr andast. þá haldi arðarmáli siðan. ok svá ef maðr ferr af landi. þá haldi umboð .iij. vetr. nema hinn andist fyrr. þá er umboð siálftekit af. En ef umboðsmaðr tortryggvir fráfall landsdróttins. þá hafi arfi eins vitni til þess er sveria vill at þat hyggr hanu vera satt. þá taki arfi við. Umboðsmaðr skal ekki leyfa ok siálfr í yrkia holt ne haga. nema hálfu meira en leiglendingr má leyfa. nema iá se landsdróttins til.]
145 [Raumhvalr[1] er einfyndr hauldi. En ef ættborinn maðr hittir. þá á sá hálfan er finnr. En allir minni hvalir erll einfyndir friálsum manni hverium. en dróttinn á ef þræll finnr. En ef ármaðr kemr eigi til. þá hafi hann bögsl til þings. ok beri þat honum vitni um. En allir þeir hvalir er lýðskærir eru. þá skal boða ármanni ok búöndum at þeir komi til at fimt. En ef þeir koma eigi. þá liggr hinum eigi við er festi. þó at útslíti. En ef hval rekr út fyrir fimt ok eru eigi festar á landi. þá gialdi sá er finnr .xv. merkr. nemafestar slitni. þá liggr ekki við ef sumar eru festarnar á landi.] |Sá skal festa hval er finnr. ok hafa finnanda spik. Hann skal hafa skip hlaðit. þat er kiölr se .ix. alna[2] langr. ok fiögur borð frá kili hvárn veg. ok hlaða svá miök sem hann vill at eigi sökkvi. En ef sökkr fyrr en þar kemr skútstafn sem áðr var framstafn. þá á hann ekki af. En finnandaspik skal skera niðr frá horni ok aptr á siðu. ok alt til beina inn. Einn maðr skal á skipi því vera. ok hafa eina ár ok austrker ok eina þiliu.|
146 Þá er þriár vikur eru til Jónsmessu ok .vj. vikur til jóla. þá eru selver öll heilög. at engi maðr skal í selver annars fara leyfislaust. En ef maðr er fundinn í selveri manns á þeim vikum. ok tekr hann sela í veri manns. þá verðr hann svá þar þiófr sem í búri manns| [at stuldi. En þess á meðal. þá hegni menn selver sín svá sem menn hegna eignir sínar á lönd upp með lögum. en ránbaugi ef í ferr siðan. ok landnám silfrmetit. ok sela alla er hann tók í veri hans.]
147 [Ef maðr stelr ertog eða ertog meira. þá er sá þiófr. ok þiófr verðr hverr maðr af blóðugri bráð hverri. nema hundi. Ef maðr gengr í annars manns akr ok hefir hann í brottu eitt bindi[3] eðr fleiri. þá er hann þiófr.] En ef maðr stelr minna en ertog. sá er torfs maðr ok tiöru. geri honum geilar ok kasti hverr at slíku er vill. komi hann braut sem hann má. ok eigi réttnæmr síðan. En ef minna stelr en þveiti. þá skal sá heita hvinn um allan aldr síðan. ok eigi öngvan rétt á ser.|
- Jvfr. Cap. 145. F. XIV. 10. Cap. 146. F. XIV. 11. Cap. 147. F. XIV. 12.
