Side:Norges land og folk - Lister og Mandals amt 1.djvu/508

B1—:Fo[‘KN1NG. 495 No ska me sed’ okke te aa kvea, aa hei1a borlaje ska me glea-, ja heila borlaje glea me, dei andre hæve kje mode te. Sten j3“a .4ase)“al. Den liSla jenta paa tile svinga; bo Skaa’a sylve ho ha’ i bringa: “tru gut-tl1l11 skat no kje lika meg, sum æ so litæ og lageleg.» Den lis1a jenta bo va so net-te, ho gjekk til kyrkjaa mæ krota vette, aa fysst ho visste de kun11’ gaa an, bo ville kanta mæ Silkebann. Den liSle jenta gjekk upp fyr bakkjenn, ho v1—ei 1na) Stakkjenn. vinka paa nakkjenn, «aa hvi, aa hvi,» tenkte ho mæ seg, «tru i11kje guta11n rykkje gillt um mæg.» Stev j)*a A a.sǫral. Den jentehujen han He so slengjen. dei al1i huglegge nokon dreng-jen. nei dei he ingjen i hjarta kjæ1—, men ein Slarve-hug-e he nokon kver. I Gjøvedal der æ gutann gage dei toppa upp sum ein ljosestake: so set dei hatten sin lit’ paa SkjOllS, dei gaga upp just sum kakklehons. Aa fysSt dei fri paa den nye moten, so StO1l1l dei bare paa eine foten, den fyssta gong de va funne paa, de va visst (lu, sum fri(lde (laa. Haugebonen paa KilP. Fyre tvo mannSaldra siaa sille der vera haugefo1k paa ein øygar, sum het Kile. Kvert aar, naar eigarmannen flytte ti øygars, so la han seg paa kne og ba: «Seng aa sæte, maanas lettre, kjære kile-bone.» Men eingong daa— blei dei nokæ neta lenga, hell sum mannen hadde be-e um. Daa blei kretture jaga O grinnæ aa ut o jore, so dei fann kje atte kretture fyrr hell langt ut paa dajen, ein heile fjoraang if1—aa øygaren. Daa sto kretture mæ ein tjønndypel, so uppspront aa veera mæ hove paa adde kanta, reint forskræmt Daa mannen kadda paa dei, daa kom dei i ei tryting enda imot mannen, aa sprang runt um han, sum