Side:Norges land og folk - Nedenes amt 1.djvu/545

532 NEDENES AMT. plent som dei &(gaave tussó:—ä. Stølarne var det tussarne som aatte. Fyrst dei kom med bnskapen, la dei seg paa kne med (lurstokken“ og bad «steylsmannen-1) Hm lov til aa sitja ei vise tid, ein maanad eller mindre, som det høvde. Og so lo lydde bøni: «Hus aa sæti, mamma lætri, kjære Katteraas-bon(li !» l sa dei. Sat dei lenger en dei hadde sagt, so jaga han bnskapen att av. Han maatte aldri tøma nokon ting plent, anten 1øda for høy eller bingen for korn eller byrda for brand eller pungen for pening, — «han maa alli take frætti o pnngje», sa dei; der skulde vei-a (1:graut i gryto aa sopebys», — «de var’ afatigt hus, sopar ’an ut alt bosi»), sa dei. Og mange andre truer hadde dei; der kjem ingen i hug kor mange det var; der var tru med alt dei gjorde. Trolldom var der so mykje med, og kunster til aa vita si framtid. V ilde dei vita kven dei skulde hava, daa bad dei seg den vonde til hjelpes. Daa synte han seg i den dei skulde koma ihop med. Dei hadde so mykje med den vonde; han synte seg ljosbærlege baade tidt og traa-tt; dei gaadde aldri aat, so var han der, snart i folk og Snart i dyr; i ein nykk lærde han dei til aa fela. Og i mange andre likningar synt han seg. Tilslntt var baade tnssarne og alt det skrymsl som beid og bar, — den vonde. Der var etter so mykje av den gamle liveretten i Sætesdal. Dei var trugne som troll. Det ord som var sagt, — um det var midt i ville heidi, so stod det. Sine pening byg(1e dei burt paa ære og tru, aldri eit skrive ord. Um huset var øyde turfte dei aldri læsa, barre st-akk ein stav i hnrderingen til merke, eller dei hadde «stokk aa hur’», um dei plent vilde stengja. Var vesallmannen i naudi og ikkje fekk, maatte han nóg taka av andre det han tnrfte. Fy1—st dei gifte seg, daa skilde det kva ætt dei kom iunaat: «(DIl ska’ sjaa ette folkeSlagjè som ette gjeiteslagje», sa dei, — av di, «der e meste mnn i menniskji», og «han kan alli stele mannen o’ æt-tinn!» Og det skilde kva ril(dom der var, so dei kunde sitja paa garden og ikkje rjuka ifraa, av di daa var det I ]lV(Iff6)’(lG“S2 en Stel i Aase-ral. garn-e fusso:ga1: tuss(Irne: ofre tỳil. — hom.— passe — l1Btre.— leie- ligges1e(l. — alt av:“(1C (1tf: bort igjen. — by-rde: kiste. — j3“æ: fre; “frætfi: froet. —— (—(1rv.— blive. — koma i hug .— forestille sig. — syntes seg i den-: vidste sig i dens skikkelse “— ljosbærleg(1: ski11barlig. — gaad(le aldri aaf: viste ikk1— ordet af. — i.folk — —i dyr: i et menneskes — et— dyr-s Sl(ikkelse. — fPl(1: spille liolin. — ski-ymsl: spøgeri. —— beid og b(1r: fandtes, eksisterede — byggj(1 burt: laane ud. — fm;ffe: behøvede — stokk aa hur: stotte paa døren in(lven(lig, men som tages væk med en hemmelig snor. — vesalIm(mn.— st51I(I—(cl.