Side:Norges land og folk - Nordre Bergenhus amt 1.djvu/659

ti-iii N()RI)Ill-Z l3I—Zll(il-ZNlIUS AM’l’. I1m paa Flekka æ dar verkele ei Sylvkanne, so æ koma fraa Hittfolkje. Du he no væl a.lti haart gjete Søren’—n i Flekka: han X—a da-, so va go te faa Kanna fraa dei. Ditte hadde seg so. at ein Dag sku han innum Dalen inn te Trossaa, Gjestgjevargaren veit du. Her ga han seg go Ti, so da fo’r te myr-kne, fyrr han tok paa Heimvegjen; men da vyrde han ikkje, da va no kjende Vege, aa han ein vaksen Kar-e. Han kunde væl væ lite-vetta ore„ daa han reiste heimatte, men han sat no like stedt paa Hesta fy (la. Jau, daa han kom i Stavsdala, — dar æ no inkje regtigt, — kom dar ei heil Krøle mæ Tussa, aa ein taa dei hadde ei Sylvkanne i Handa, aa drakk haanaa til. Han torde ikkje segje nei, men tok imot aa let so han drakk, da va nett so Blo so raudt, aa so sterkt. Han s1o da att-um seg paa Hesteryggjen, aa jammenn svidde da Haare taa Hesta! Men Søren’n fekk Hug paa Kanna, aa vilde ’kje gje l1inne fraa seg: so slo han paa Hesta aa rei da fortaste han kunde. Dei itte haanaa, men daa han kom i Tune, va han mest sloppen. Her vart nok vei-ste Basketakje, fy va da maange itte haanaa, va da fleire so tok imot. Daa ropte han paa ’Iï1nvoren: (=Ja no, goe Granne, lyt du komme aa hjelpe meg!)ï Han va ikkje sein mæ te komme, aa vann paa alt ihop, so Søren’n kom væl fraa da„ aa bel1elt Kanna, men da tok so paa Tunvoren, at han sa: “=—la ein annan Gaang, Granne, fær du take deg i Agt; eg heve hjelpt- deg idag-, men da æ’kje sagt eg magta da ein annan Gaang, so du fær ikkje be’e meg Hm slikt tiare.» Ellers pleier tunVoren at sige til den ridende, som forfølges af tusser: “ Ri dæ ar’e (—“1arde ɔ: det pløiede) aa ikkje dæ har’e (harde det er veien). Meningen er, at han skal ride paa den pløiede mark, hvor der har gaaet staal; did kan ikke tusserne naa. Tusserne bemægtiger sig undertiden piger og pynter dem til brud, som denne beretning fra Fylkjesbygdi eller Hafslo viser: H a)1sakr?maa. Da va ett par paa Hausa, so skulde gifta seg, aa da va- komaÞ so laangt, at dei gjekk i feste. Daa va da ein dag, at festingsjentaa skulde fara te støls, aa vegen va so laange, at bo laut vera paa stolen mæ na-tti. Daa da lei f’I’aU1 paa kvelden. kom hesten deirast paa Hansa hein1 aat stovedyri aa gnygja so da svarta att i veggjidna; aa darpaa forsto festingen, at da va inkort ga1e, aa difyre gjekk han ut aa tok hesten aa satte seg paa han, aa so reiste hesten 1næ han lika te støls. Dar hadde