Merkn. 1. Når tingfyllingja er eit tingorð, vert ho
atåtlagt på ein av følgjande måtom:
- Veð endebrigde: mannens hat.
- Veð høveorð: hatten til mannen. Ein skarv til å slå.
- Veð å setje varorðe sin etter: mannen sin hat.
- Veð å setje hans eller henna førre: hatten hans Dag kua henna Sigrun (dette då berre veð dei sernamnom som er namn på menneskjo og veð nokre fåe samnamn (§ 12 merkn.), som vert bruka som sernamn, t. d. hesten hans far, kua henna mor).
- Utan noko hjelp: eit pund mjøl (ɔ: eit mjølpund).
- Atåtsette er eit eigje slag tiugfylling, som au kan reknas for ei tingfyllingsetning, (§ 35, 3.) der hovuðdeilen og hjelpeverkeorðe ikkje er nemnte, so berre omsegnorðe stend atter (§ 23 merkn.). Difor set vi au tverstrek førre og etter denne setningdeilen (§ 37, 1). Døme på atåtset er: Paris, hovuðstaðen i Frankrikje, er stor. Hovuðstaðen er atåtset, i Frankrikje tingfylling til hovuðstaðen.
Merkn. 2. Når tingfyllingja er varorð, skapnaðorð eller talorð, vert dei atåtlagte veð brigde, forsovidt dei er brigdelege, men au veð høveorð. Døme: Hatten min, nokre menner, kua hans; godt tårn, goðe born; fem man. Den største gaukjen av dem var du.
Merkn. 3. Somtið ser tingfyllingja ut til å vera omstandsdeil til eit skapnaðorð (§ 31), nemleg då, når skapnaðorðe inneheld både si eigje og tingorðe si meining, t. d, den beste av gutom ɔ: den beste gut av gutom; likeso með talorðe, t. d. de vart sundslegje fem av glasom ɔ: fem glas av glasom.
§ 28. Motdeilen legges til verkeorðe og fylle ut verksemda veð å gjive tilkjenne de menne eller den tingen, som hovuðdeilen verke på eller stelle til, t. d. Mora slo barne; snikkaren gjorðe stola. Tingorð Og varorð kan vera motdeil, likeso skapnaðorð og talorð, når dei vert bruka som tingorð, tingmåten av verkeorðe au.
Merkn. Når motdeilen er eit menne, kjennes han på de, ut han kjem som svar, når vi spør med orðe kven; er han ein ting, då kjem han som svar, når vi spør kva; t. d. Kven slo mora? barne. Kva gjorðe snikkaren? stola. De støðaste kjen-
