Dei målføra, som ikkje bruke siðehøve i hokjøn eintal, bruke mothøve istaðen.
§ 47. Eigjehøve fins hjå hankjøningom og kjønlausingom, men som oftast berre i eintal pelkløyse.
Merkn. 1. Hokjøningane (deilvis au hankj.) hadde, før eit eigjehøve på a (ar) i eintal, men dette er gjengje av bruk på de næraste. I fl. likeins. Ei leiving av de fins i some samensette orð, men au her er a oftast gjengje over til e og er å rekne ,som ret og slet bindelyð; ofte kjem au denne reint bort, t. d. bønbok, bønebok, bønbok. Brigde s i hokjøn er oækte og må difor soviðt moglegt undgåas veð å gjive setningjen ei anna vending.
Merkn. 2. Nokre kjønlausinga og hankjøninga har eigjehøve i eintal utp. form, t. d. livs-ens, mans-ens. Her har både tingorðe og kjønsorðe fåt brigde s.
Merkn. 3. Då eigjehøve er so lite i bruk i goð norsk, må ein merkje seg dei boteråðene, som er nemnte i § 27 merkn. 1.
§ 48. Likesom stol (§44, a), vert dei hankjøningane brigde, som i peikl. eint. ende på ein meðlyð, undtakand:
- Hankjøninga, som ende på el (ul). Desse støyte e (u) ut i fl. t. d, tistel (tistla), ångel (ångla). Mange målføre brigde desse regelret, soleiðs: tistela, spegjela, nykjela o. s. b.
- Nokre hankjøninga, som i fl. får hokjønsbrigde e (ene). Dei av desse, som ende på g eller k får i alle høve i båðe talom inset ein j, der de kjem ei stavelse til t. d. benk, (fl. benkje, benkjom). Desse er:
- Følgjande hankjøninga, som i fl. brigdes på tvo måta, enten mønsterret (a, ane) eller som hokjøninga (e, ene). I dei mål-
| bek | leg | seð |
| benk | lek (ɔ:lekkje-ring) | steg (ein fugl) |
| bøl (ɔ: vindflage) | let | streng |
| dreg | løl | støl (ɔ: stelk) |
| dreng | løn (tre) | veg (på hus) |
| flek | ret (mat) | ven |
| gris | sanð | øyk |
| heg | sek | døl (Gauldøl osb.) |
| kleg | serk | -byg (Selbyg osb.) |
